"ไม่มีอะไรปิดบังทั้งนั้น! ฉันเคยอธิบายกับเธอไปแล้วข้าวหอม อย่าให้ต้องพูดเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ มันน่ารำคาญรู้ไหม"
พายุเองก็เหมือนจะหัวเสียพอตัว เขาเอ่ยคำพูดเจ็บแสบออกมาโดยไม่สนใจความรู้สึกคนฟังเลยสักนิด ก่อนที่จะโยนกระเป๋าทำงานในมือทิ้งลงบนโซฟาตัวเล็กอย่างแรงดูออกได้เลยว่าเขานั้นหงุดหงิด มือหนายกขึ้นถอดเเว่นกรอบใสออกและวางลงบนโต๊ะก่อนที่จะเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อหนีปัญหาตรงหน้าทันที เขาขี้เกียจจะพูดพร่ำอธิบายอะไรให้มากความ ตอนนี้เขาแค่ต้องการความสงบ และต้องการพักผ่อน
"แค่ข้าวไปหา มันทำให้คุณอารำคาญข้าวขนาดนั้นเลยหรอคะ ฮึก~ ข้าวแค่เจอคนหน้าคล้ายอาพายุ แค่อยากไปดูเพื่อความแน่ใจ ข้าวโทรไปเป็นร้อยสายก็ไม่รับ แล้วจะให้ข้าวทำยังไง? ข้าวขอแค่อารับโทรศัพท์ แล้วบอกข้าวว่าทำอะไร อยู่ไหน ให้ข้าวมั่นใจ แค่นี้ข้าวก็ไม่ไปแล้ว"
"แล้วฉันมีหน้าที่ต้องคอยรายงานเธอทุกฝีก้าวหรือไง?"
ประโยคที่พายุเอ่ยออกมาทำให้ข้
