เมลินดายิ้ม ก้าวเดินนำหน้าไป เฮย์เดนเดินตามไปติด ๆ จนถึงลิฟต์ก็เป็นฝ่ายอำนวยความสะดวกให้เมลินดาจนไปถึงห้องทำงาน เขาก็เป็นฝ่ายเปิดประตูให้ รอจนเมลินดานั่งลงเขาก็แทบจะอดใจรอฟังสิ่งที่เมลินดาจะพูดแทบไม่ไหว
“ฉันมาขอยกเลิกการหมั้นค่ะ นี่แหวนหมั้นของคุณ”
เฮย์เดนมองมันอยู่ครู่หนึ่ง แหวนวงนั้นเปรียบเหมือนใบเบิกทางให้เขามีชีวิตอิสระไม่ผูกมัดกับเมลินดาอีก ต่อจากนี้เขาจะเริ่มต้นใหม่กับแม่ของลูกได้อย่างถูกต้อง เฮย์เดนยิ้มจะเอื้อมมือไปรับแหวนคืนแต่เมลินดาชักกลับ
“เดี๋ยวก่อนสิคะ”
“อะไรอีกล่ะ เอาเป็นว่าผมขอพูดก่อน ผมขอโทษที่ทำตามคำขอของพ่อคุณไม่ได้หวังว่าคุณคงไม่เกลียดผม”
เมลินดายิ้ม “ฉันเข้าใจดีค่ะ คุณไม่ได้รักฉัน ฉันเองก็ไม่อยากบังคับคุณ”
“ขอบคุณมากที่เข้าใจผม งั้นถือว่าเรายกเลิกการหมั้นกันแล้วนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ มันไม่ง่ายขนาดนั้น คุณต้องรับปากฉันมาอย่างหนึ่งก่อน”
“คุณต้องการอะไรว่ามาเลย”
“ใจร
