“คุณเฮย์เดนจะทำอะไรคะ” เธอเห็นเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ก็รีบเบี่ยงตัวออกแต่เขาก็กอดเธอไว้แน่น
“ผมอยากบอกว่าคุณคิดมากเกินไปแล้ว ต่อไปคุณจะได้แกไปอยู่ด้วยตลอด คุณจะไม่ต้องอิจฉาผมอีกแล้วนะเอพริล คุณอุ้มท้องแกมาเก้าเดือน ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด”
เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากเขา “คุณ
เฮย์เดน ฉันรู้ตัวว่าเห็นแก่ตัวแต่ฉันทำใจจากแกไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะ คุณเข้าใจฉันด้วยนะคะ”
เฮย์เดนพยักหน้า เขาทนรับความเจ็บปวดนี้ไว้คนเดียวดีกว่าที่จะให้พลอยวารินทร์เจ็บปวดจากการพลัดพราก อย่างน้อยถ้าเขาคิดถึงลูกก็ยังบินไปหาได้บ่อย ๆ ไปวันเว้นวันก็ยังได้ ถ้าเธอจะไปจริง ๆ เขาคงต้องส่งคนไปซื้อที่ดินข้างบ้านเธอเพื่อปลูกบ้านไว้ติดกันจะได้เห็นแม่กับลูกทุกวัน เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพลอยวารินทร์ถึงใจแข็งแบบนี้ ไม่เปิดใจให้เขาเลย แต่ไม่เป็นไรความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จต้องอยู่ที่นั่น คนอย่างเขาไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ
“ผม
