“ไอ้เวรเดฟ!! มึง!!”
โดมินิกซึ่งกำลังนั่งกินข้าวอยู่บนเก้าอี้ พลันลงไปนั่งที่พื้นอย่างมึนงง ที่แท้เขาถูกมันถีบตกเก้าอี้ กำลังมึนงงนึกได้อีกทีก็เกือบถูกถีบเป็นครั้งที่สอง
“นายรู้ไหมคืนนั้นฉันนึกว่าเอพริลเป็นแม่สาวร้อนแรงก็เลยจัดหนักเธอบนรถ ทั้งที่แปลกใจมาตลอดว่าทำไมเธอยังบริสุทธิ์และเธอก็เป็นฝ่ายชักชวน ที่แท้เพราะนายคนเดียว มิน่าตอนมาเจอกันหลังจากนั้นเธอถึงได้ทำท่ารังเกียจฉันมาก ง้อยังไงก็ไม่สนใจ สาเหตุมาจากนายนี่เอง เอพริลคงนึกว่าฉันเป็นไอ้หื่น”
“ก็หื่นจริง ๆ นี่หว่า พูดเล่น ๆ ใครจะคิดว่านายทำจริง” คืนนั้นโดมินิกมัวแต่โทรศัพท์อ้อนพบขวัญจนไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่รู้ว่าเฮย์เดนตามพลอยวารินทร์ออกไปแล้วเกิดเรื่องขึ้น
โดมินิกไม่ยอมรับง่าย ๆ รีบสวนกลับ “แล้วนายไม่เคยถามคุณเอพริลถึงเรื่องเหตุการณ์คืนนั้นหรือวะ”
“ไม่เคย” เฮย์เดนตอบเสียงเข้ม สบถไม่ได้สรรพในลำคอ “มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
