“น้าทับทิมแกเข้าใจพี่ ไหนจะงาน ไหนจะลูก แค่นี้พี่ก็ยุ่งมากแล้ว” นัทมนว่าพลางบีบมือของพลอยวารินทร์อย่างให้กำลังใจ
พลอยวารินทร์ยิ้มให้ลูกพี่ลูกน้องแต่ก็อดพูดขึ้นด้วยความน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองไม่ได้ “ชาวบ้านก็จริง ๆ เลยนะ รู้จริง รู้ไม่จริง ก็เอาไปพูดปากต่อปาก ตัวพี่เองรู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไงและพี่ไม่เคยทำตัวเหลวไหล สงสารแต่พ่อกับแม่ที่ต้องถูกชาวบ้านนินทาว่าเลี้ยงลูกไม่ดีต้องมาเป็นเมียเก็บเขา”
“พี่เอพริลอย่าคิดมากสิ พี่เป็นคนดีเรียกได้ว่าเป็นกุลสตรีที่หายากมากในยุคนี้ ใครจะว่าพี่เอพริลยังไงก็แล้วแต่สำหรับนัทพี่เป็นคนเก่งมาก เข้มแข็ง แล้วยังใจดีอีกด้วย ที่สำคัญทำอาหารอร่อยสุด ๆ”
พูดมาถึงตรงนี้กระเพาะอาหารของนัทมนก็ส่งเสียงร้องครวญครางออกมาทำให้เจ้าของได้อาย
จ๊อก
“อุ๊ย ท้องร้อง อายพี่เอพริลเลย”
การกระทำของนัทมนทำให้พลอยวารินทร์หัวเราะออกมาเบา ๆ “ที่แท้ก็หิวนี่เอง ถึงได้มายกยอกันขนาดนี้
