ลักขณากลับมาถึงห้องพัก พบเจอเข้ากับถุงกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าประตู ข้างในมีชุดเด็กน่ารักนับไม่ถ้วน ของเล่นหลายชิ้น ซึ่งเป็นแบรนด์ชั้นนำที่มีราคาแพง ถ้าจะให้เดาคงเป็นของปัทกรณ์สินะที่หาซื้อมาให้ หญิงสาวไม่ได้สนใจจะหยิบจับเข้าไปด้วย ยังคงถูกวางทิ้งอยู่ที่เดิม เพราะไม่ว่าเขาจะทำดีกับเธอแบบไหนมันก็ไม่ชดเชยกับทุกความรู้สึกที่เคยสูญเสียไป
"ไป ไป แม่ไป" เสียงเล็ก ๆ ยังคงพูดอยู่แบบนั้นตั้งแต่อุ้มกลับมาที่ห้อง เพราะเป็นเด็กชอบเดินเล่นข้างนอกมากกว่าที่จะอุดอู้อยู่แต่ในห้องพักยี่สิบห้าตารางเมตรเช่นนี้ได้
"ไปไหนคะ หนูอยากไปไหนลูก"
"ปะป๊า หาปะป๊า" ลักขณารู้สึกเหนื่อยใจกับลูกสาวนัก ไม่รู้จะอยากไปหาทำไมทั้งที่ก็เพิ่งจะเห็นหน้ามาเมื่อครู่นีเ เรียกปะป๊าได้เต็มคำเชียวนี่สายใยสัมพันธ์ทำให้ผูกพันอัตโนมัติหรือยังไงนะ
"ไม่ไปแล้วนะคะ เดี๋ยวแม่จะพาไปอาบน้ำ"
"ไม่ ไป ไป" มือเล็ก ๆ ยังคงดึงกระตุกมือแม่อย่างเซ้า
