บอม...
ตอนนี้ผมนั่งกุมขมับอยู่ในห้องนอนตัวเอง ผมไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปทำงานนั่นเป็นเพราะตอนนี้เอิงเอยไม่อยู่แล้วเธอไปเรียนต่อเมืองนอกก่อนกำหนดโดยที่ผมไม่รู้ มันเป็นความผิดของผมเองปิดบังความจริงเรื่องนี้ ต้นเหตุก็ไม่ใช่ใครหรอกครับพ่อเมียผมเองพี่ภูผา
หนึ่งปีก่อน...
"พี่ภูผมมีเรื่องอยากจะมาปรึกษาพี่"
"มีไรวะ"
"อีกหนึ่งปีเอิงเอยก็จะเรียนจบแล้วผมอยากขอเอิงเอยแต่งงานพี่จะว่ายังไง"
"แต่งงานเหรอวะ เออกูลืมไปเลยว่าแต่มึงอยากแต่งงานกับลูกสาวกูเพราะอะไรเพราะคำสัญญาเพราะความรับผิดชอบหรือเพราะว่ามึงรักลูกสาวกู"
"ผม..." ในตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจเลยว่ารักเอิงเอยแล้วหรือยัง แม้ว่าเราจะมีความสัมพันกันมานานแต่ผมไม่อยากพูดอะไรออกไปโดยที่ยังไม่มีความมั่นใจเพราะผมกลัวว่าถ้าเกิดวันนึงผมตกผลึกได้ว่าจริงๆแล้วผมไม่ได้รักเอิงเอยแบบชู้สาวเหมือนอย่างที่ปากพูดผมจะกลายเป็นผู้ชายสารเลวทันทีที่ไปหลอกแกด้วยคำว่ารักผม
