บอม....
บ่ายวันต่อมา...
"ตื่นได้แล้วครับ" จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ผมปลุกเด็กขี้เซาที่ยังนอนไม่ยอมตื่น
"งื้อออ ง่วงอย่ากวน" เอิงเอยพลิกตัวแล้วหันหลังให้ ผมยิ้มให้แกด้วยความเอ็นดูใจริงก็อยากให้แกนอนต่อเพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแต่พี่ภูผาน่ะสิโทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้าบอกให้รีบพาเอิงเอยกลับบ้านไม่อย่างงั้นจะไม่ยอมให้ผมพาเอิงเอยไปไหนอีก ผมก็ตอบตกลงบอกว่าบ่ายๆจะพากลับก่อนจะนอนต่อแล้วตอนนี้มันก็บ่ายจนเกือบเย็นแล้วผมก็เลยต้องปลุกเด็กขี้เซาตัวแสบแสนน่ารัก ผมยอมรับว่าเมื่อคืนนี้เอิงเอยน่ารักมากแกยอมมาช่วยผมทั้งที่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร และกว่ายาเหี้ยนั่นจะหมดฤทธิ์ก็เล่นเอาผมกับเอิงเอยหมดแรง
"ตื่นได้แล้วครับคนดี"
"น้องเอิงขอนอนต่อไม่ได้เหรอค้าอาบอมขาน้องเอิงยังเพลียอยู่เลย" น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยขึ้นก่อนจะพลิกตัวกลับมากอดผมเอาหน้าซบอก อันที่จริงผมก็สงสารแกนะเพราะเมื่อคืนถูกผมจัดหนักไปหลายรอบแต่ก็ไม่อยากขัดใจ
