เขาบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง มองเข้าไปภายในบ้านของเธอ แต่ก็ต้องสะดุดตากับรองเท้าสีชมพูลายการ์ตูนอีกข้างหนึ่งที่ถอดไว้หน้าประตูบ้านของเธอ
“อ้าว...ไอ้แสน มีอะไรรึเปล่า กินข้าวกินปลามารึยังล่ะ มา ๆ มากินด้วยกัน”
ลุงกุ่ยที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ถามไถ่แบบเป็นกันเอง
“ขอบคุณจ้ะลุงกุ่ย ฉันกินมาแล้ว เอ่อลุง นี่รองเท้าใครเหรอ ทำไมมันมีแค่ข้างเดียวล่ะ ดินติดมาเต็มเลย”
“ไหนวะ...อ๋อ ก็ของยัยพิมไม่ใช่เหรอ เห็นตอนบ่ายมันเดินไปตามเอ็งที่บ้านนี่หว่า มันบอกว่าไม่เจอก็เลยกลับ เออ ว่าแต่ทำไมรองเท้ามันเหลือแค่ข้างเดียววะ แล้วอีกข้างมันหายไปไหน สงสัยหมามันคงจะคาบเอาไปเล่นมั้ง”
“คงอย่างนั้นมั้งลุงกุ่ย หมามันคงคาบไปเล่น แต่คาบไกลไปหน่อยนะ”
แสนรักเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ว่ารองเท้าอีกข้างของคุณพิมผกาสุดรั้นมันไปอยู่ที่ใต้ถุนบ้านของเขาได้ยังไง
“ไปแอบดูไอ้แสนบรรเลงเพลงมวยเหรอคุณพิมผกา เงียบหายไปแบบนี้สงสัย
