“แค่…อยากเจออีก”
เสียงทุ้มต่ำของไซม่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่กลับกระเพื่อมอะไรบางอย่างในใจของมิวา ดวงตากลมโตของเธอสั่นไหวอย่างไม่ทันตั้งตัว
เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้…ไม่คิดเลยจริง ๆ
แต่พอได้สติ เธอก็รีบเบือนหน้าหนี แล้วพูดปฏิเสธด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ตอนเย็นฉันไม่ว่างค่ะ ฉันต้องทำงาน… และเราก็คงไม่ต้องเจอกันอีกนะคะ ขอตัวค่ะ”
คำพูดชัดถ้อยชัดคำของเธอเหมือนกรรไกรตัดเยื่อบาง ๆ ที่เขาเพิ่งขึงไว้
หลังจากนั้นหญิงสาวก็หันหลังให้ทันที เดินออกไปโดยไม่หันกลับมา เธอไม่อยากให้เขาเห็นแววตาสับสนของเธอ ไม่อยากให้เขารู้ว่าหัวใจเธอหวั่นไหวเพียงไหน
แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตามหลัง
เสียงที่ทำให้เธอหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง
“ถึงยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี…”
น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า ทว่าเจตนาก็ชัดเจนพอจะให้เธอได้ยิน
“หึ… อยากเห็นจังเลยว่า ถ้ารู้ว่าฉันคือเจ้าของคลับ…ดูซิว่าเธอจะทำหน้ายั
