บทที่ 9 รับชุด คลาดกันครั้งที่สอง
1504 คำ
หลังเลิกเรียน แสงแดดยามเย็นส่องลอดต้นไม้ใหญ่หน้าอาคารเรียน เสียงหัวเราะคละเคล้าเสียงนกร้องเบา ๆ
“มิวา! รอด้วยยย~” วิเวียนวิ่งกระโดดเข้ามาคล้องแขนเพื่อนสนิทที่เพิ่งเดินออกมาจากอาคาร
“เหนื่อยไหมน่ะเรา” มิวาหันมายิ้มเอ็นดู
“ก็มีแต่คนมาทวงงานอะ~ รู้สึกเหมือนเป็นประธานชมรมรับผิดชอบทุกอย่าง” วิเวียนเบ้หน้า “ว่าแต่วันนี้กลับคนเดียวเหรอ หรือจะไปเยี่ยมน้องต่อ?”
“แวะไปแป๊บนึงก่อนเข้ากะคืนนี้น่ะ” มิวาพูดพลางดึงยางรัดผมจากข้อมือมามัดหางม้า
“นี่แกเป็นยอดหญิงหรือไง ทำงาน กลับบ้าน เยี่ยมน้อง เรียนเก่งอีก ยังไงผู้ชายก็ต้องมีสนใจบ้างล่ะวะ!”
“พูดเรื่องเดิมอีกแล้ว…” มิวาหัวเราะ “ฉันไม่อยากมีใครตอนนี้หรอกวิเวียน แค่จัดการชีวิตตัวเองให้ไม่พังก็เหนื่อยแล้ว”
วิเวียนกำลังจะตอบ แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นกลุ่มผู้ชายคณะวิศวะสองสามคนเดินมาทางพวกเธอ ใครบางคนยกมือโบกแล้วส่งยิ้มมา
“นั่น… ใช่พวกเขากำลังเดินมาหาเรามั้ย?” วิเวียนกระซิบพลางยืดตัวตรง
“อย่าบอกนะว่าเธอรู้จัก?” มิวาขมวดคิ้ว
“ก็… พอจะเห็นในไอจีบ้าง แต่ไม่เคยคุยตรง ๆ หรอก!” วิเวียนกระซิบตอบเร็วจี๋
“สวัสดีครับ ผมปราชญ์นะ อยู่คณะวิศวะเครื่องกล” เสียงทุ้มของหนึ่งในพวกเขาทักขึ้นมา “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเรียนอักษรปีสี่ใช่ไหม?”
มิวามองเขาเล็กน้อย พยักหน้าเบา ๆ “ใช่ค่ะ”
“อ่า… ดีเลยครับ พอดีว่าเรากำลังจะจัดกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างคณะ เลยอยากชวนพวกสาว ๆ ไปเข้าร่วมด้วย” เขายิ้มอย่างสุภาพ อีกคนด้านข้างเสริมขึ้น คือพาย
“ใช่ครับ เราไม่ได้บังคับนะครับ แค่ถ้าไปได้จะดีมาก เพราะ…พวกเราก็อยากทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ๆ บ้าง” คนพูดคนนี้ดูจะเขิน ๆ และแอบมองมิวานานเป็นพิเศษ
วิเวียนสะกิดมิวาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างขี้เล่น “แล้วจัดวันไหนเหรอคะ?”
“วันศุกร์นี้ที่สนามหญ้าหลังคณะครับ มีดนตรี อาหาร แล้วก็เกมเบา ๆ”
“น่าสนใจนะ ว่าไงมิวา?” วิเวียนหันมาหยอดเสียงแกล้ง ๆ
มิวาลังเลเล็กน้อนก่อนตอบ “ถ้าเลิกงานทัน ก็น่าจะไปได้ค่ะ”
“ดีเลยครับ งั้นเราไว้เจอกันนะครับ” หนุ่มวิศวะคนแรกยิ้มกว้างก่อนพากลุ่มของเขาเดินออกไป
ส่วนไซม่อนที่เปลี่ยนใจ ยังไม่ไปทำงาน ยืนอยู่ใต้ตึกอยู่ไกล ๆ มองมาทางเพื่อนของเขาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
ทันทีที่พวกเขาเดินพ้นสายตา วิเวียนก็หันมาหรี่ตามองมิวา
“นี่แกล่อใจอะไรรึเปล่า? เขามองแกจนจะกลืนเข้าไปทั้งตัวแล้วเมื่อกี้!”
“บ้าเหรอ!” มิวาหน้าแดงเรื่อ ๆ “ก็เขาก็สุภาพดีออก แค่ชวนไปกิจกรรมเอง”
“สุภาพกับทั้งมหาลัยหรือเปล่าล่ะ?” วิเวียนหัวเราะคิก “แกอย่ามาทำใจแข็งเลย ฉันสัมผัสได้ว่ามีคนสนใจ!”
มิวาส่ายหน้าเบา ๆ แต่ริมฝีปากก็คลี่ยิ้มน้อย ๆ ไม่พูดอะไรต่อ
จากนั้นสองสาวก็เดินต่อไปบนทางเดินหน้าตึกเรียน ลมเย็นพัดโชยพาเสียงหัวเราะของนักศึกษารอบข้างมาด้วย เป็นเย็นวันธรรมดาที่เหมือนจะธรรมดา…แต่ก็แอบมีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อยในใจของใครบางคน
หลังจากแยกย้ายกันเก็บของ มิวาก็หยิบกระเป๋าขึ้นพาดบ่า เตรียมจะเดินไปทางโรงพยาบาล ขณะที่วิเวียนหันมายิ้มให้ก่อนจะโบกมือลา
“โอเค ๆ แยกกันก่อนนะ ฉันไปหาน้อง แล้วต้องรีบไปทำงานต่อ เดี๋ยวไม่ทันอีก” มิวาเอ่ยพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ สีหน้าแฝงความเร่งรีบ
“เข้าใจจ้ะสาวสายบู๊ สู้ ๆ นะมิวา เดี๋ยวฉันกลับหอเอง”
วิเวียนตอบพร้อมยกนิ้วโป้งให้ แล้วเสริมเสียงกลั้วหัวเราะ
“อย่าลืมกินข้าวล่ะ เดี๋ยวล้มพับก่อนเลิกงาน”
“รู้แล้วน่า ฉันไม่ใช่เด็กห้าขวบ”
มิวาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโบกมือกลับ “ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ถ้ารอดจากงานคืนนี้น่ะนะ!”
เสียงวิเวียนตะโกนตามหลังเบา ๆ พร้อมเสียงหัวเราะอีกระลอก ขณะที่มิวาเดินลับหายไปตามทางเท้าหน้าคณะ
ถนนในมหาวิทยาลัยช่วงเย็นยังคงคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาที่ทยอยกันกลับหอ หรือเดินไปขึ้นรถ มิวายกแขนขึ้นกอดอกเมื่อสายลมเย็นเฉียบปะทะเข้าหน้า กลิ่นฝนที่ตกปรอย ๆ ตั้งแต่ช่วงเช้าทำให้บรรยากาศสดชื่นผิดแผกจากความอึดอัดในหัวของเธอ
“วันนี้ขอให้มีคนติ๊บเยอะ ๆ ทีเถอะ…”
เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าฉับ ๆ มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล และหลังจากนั้น…ไปไนท์คลับอีกคืนในโลกที่ไม่มีใครรู้ว่า ‘มิวา’ เด็กสาวหน้าตาเรียบร้อยแห่งคณะอักษรศาสตร์ ต้องกลายเป็นอีกคนหนึ่งเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
ไม่นานหลังจากแยกกับวิเวียน มิวาก็มาถึง Black Venom คลับชื่อดังที่เธอทำงานอยู่เป็นประจำ ไฟนีออนกระพริบอยู่เหนือทางเข้า ราวกับกำลังเชื้อเชิญทุกชีวิตให้หลงใหลเข้าไปในโลกอีกใบที่ต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง
เธอเดินผ่านโซนหน้าบาร์ มุ่งหน้าไปยังห้องพักพนักงาน แต่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงเรียกจากผู้จัดการสาวร่างท้วมก็ดังขึ้นทันที
“มิวา มานี่หน่อยจ้ะ”
มิวาหันไปตามเสียง ก่อนจะยิ้มจาง ๆ แล้วเดินเข้าไปหา
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะ ทางนั้นเขาเลือกเธอเรียบร้อยแล้ว” ผู้จัดการพูดพร้อมยื่นซองเอกสารเล็ก ๆ ให้
“หืม… ทางนั้น?”
“อ้าว ก็ทาง Zero One Club ไง เด็กในเครือเรามีไปหลายคน แต่แขก VIP เลือกเธอจ้ะ”
มิวาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“…โอเคค่ะ”
“ไม่ต้องกังวล งานไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย แค่เสิร์ฟเครื่องดื่ม อาหาร ดูแลแขกในโซนส่วนตัวนิดหน่อย แค่นั้นเลย ไม่ต้องเต้น ไม่ต้องแสดงอะไรทั้งนั้น เธอพูดจาดี หน้าตาก็ดี แขกเขาชอบแบบนี้แหละ”
“ค่ะ… แล้วฉันต้องใส่ชุดอะไรคะ”
“นี่เลย~” ผู้จัดการยิ้มหวานก่อนจะยื่นถุงผ้าใบหนึ่งให้ “ใส่แล้วสวยแน่ รับรอง”
มิวารับมาพลางเปิดดูอย่างลังเล ข้างในคือชุดเดรสหนังเงาสีแดงสด เป็นแบบเกาะอก ตัดเข้ารูป โชว์ไหล่และช่วงขาได้เกือบทั้งหมด
เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ขณะพลิกชุดดูอีกครั้ง มันสั้นจนใจหาย แต่ยังไม่ถึงขั้นโป๊แบบหยาบคาย
“…ก็ยังดีกว่าชุดบนเวที…” เธอบ่นพึมพำในใจ
“มันสั้นนิดนึงนะ แต่รับรองว่าแค่เดินเสิร์ฟ ยิ้มหวานนิดหน่อยก็ได้เงินแล้ว แขกเขาให้ทิปเยอะ”
มิวาเงยหน้าขึ้น ยิ้มฝืนแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ “โอเคค่ะ เพื่อเงิน…ฉันทำได้”
“เก่งมาก ไปเปลี่ยนชุดแล้วลงงานได้เลยจ้ะ เดี๋ยวคืนนี้จัดโซน VIP A ให้นะ แล้วพรุ่งนี้อีกวันเจอกันที่ Zero One Clubเลย เคลียร์เวลามาให้ด้วยนะ งานนี้ดีจริง”
มิวาพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องแต่งตัว
มือของเธอยังจับชุดไว้แน่น แม้ใจจะไหววูบเล็กน้อย แต่สายตากลับแน่วแน่ ทุกอย่างที่เธอทำตอนนี้ก็เพื่อเงินรักษาน้องชาย เพื่ออนาคตที่ดีกว่านี้ในสักวัน
…อีกไม่นาน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ด้านไซม่อน
เสียงประตูคลับดังปิดลงเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทก้าวเข้ามาภายใน Black Venom ความสงบแผ่คลุมทั่วทั้งโซนวีไอพีในทันที พนักงานทุกคนที่เห็นเขา ต่างหยุดสิ่งที่ทำและโน้มตัวโค้งทักทายด้วยความเคารพ
“สวัสดีครับ ท่านประธาน”
ไซม่อนเพียงพยักหน้ารับเล็กน้อย ไม่พูดจาอะไร เขาเดินด้วยท่วงท่าราบเรียบผ่านโถงรับรองเข้าสู่ทางเดินด้านใน ห้องทำงานของเขาอยู่สุดโซนวีไอพี แยกจากส่วนอื่นเพื่อความเป็นส่วนตัว และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปโดยไม่ได้นัดหมาย
ระหว่างที่เขากำลังเปิดประตูห้องทำงาน…
อีกฟากหนึ่งของทางเดิน
มิวาเดินออกมาจากห้องผู้จัดการพอดี ชุดเดรสหนังเกาะอกหนังของร้านที่แนบเนื้อจนเผยสัดส่วนชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่กัดฟันเดินด้วยสีหน้าว่างเปล่า หัวใจเต้นแรงเพราะความประหม่า เธอไม่รู้เลยว่าชายคนหนึ่งเดินผ่านหลังเธอไปเพียงไม่กี่ก้าว
และไม่มีใครหันกลับ ไม่มีใครได้สบตา
ครั้งที่สองแล้ว…ที่คลาดกัน
- ผู้เขียน
