ทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าโรงพยาบาล มิวาก็เปิดประตูรถแทบจะทันที เธอวิ่งตามหลังพายที่นำหน้าเข้าไปด้วยฝีเท้าที่ร้อนรน หัวใจเต้นแรงราวจะหลุดออกจากอก
ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นกระเบื้องในโถงโรงพยาบาลยามสาย ก้องสะท้อนในความเงียบของโรงพยาบาล
“อยู่ห้องฉุกเฉินชั้นสองครับ ขึ้นลิฟต์ไปเลย”
เสียงเจ้าหน้าที่เวรบอกอย่างเร่งรีบ ขณะมิวาและพายรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์
…
ณ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาล
มิวาหอบหายใจหนักเมื่อหยุดอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน ขาทั้งสองข้างสั่นระริก เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น พยายามกดข่มความกลัวและน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตา
พายยืนอยู่ข้าง ๆ มองหญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ก็ไม่พูดอะไร เขารู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังทรมานแค่ไหน
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ซึ่งช่างเหมือนผ่านไปนานนับชั่วโมงสำหรับมิวา
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก พร้อมกับใบหน้าที่คุ้นเคยของชายในชุดกาวน์ หมอเชน
“พี่เชน!” มิวารีบก้าวเข้าไปหาเขาท
