เช้าต่อมา แสงแดดยามสายส่องลอดม่านผืนบางเข้ามาในห้อง ทำให้มิวาขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น กะพริบถี่ ๆ อย่างงุนงง
รู้สึกถึงลำแขนแกร่ง หนักและอบอุ่นที่โอบรอบเอวเธอไว้แน่น กลิ่นหอมคุ้นจาง ๆ จากกายชายยังคงติดอยู่บนผิว ผสมกับสัมผัสวาบหวามที่ยังอ้อยอิ่งไม่จางไปไหน…
‘เมื่อคืน…’
พลันภาพเมื่อคืนก็แล่นย้อนกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว เสียงหอบหายใจ เสียงกระซิบ เสียงเรียกชื่อของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับเป็นสิ่งมีค่า
‘พวกเราสองคน… เกินเลยกันอีกแล้ว…’
และ…ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวเสียด้วย
มิวาหน้าแดงวาบ รีบยกมือปิดหน้าอย่างพยายามกลั้นเสียงในหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์มือถือจากข้างหมอนขึ้นมา
ทันทีที่หน้าจอสว่าง ข้อความจากวิเวียนก็เด้งขึ้นมารัว ๆ ราวกับฝนตก
[วิเวียน]
ตื่นยัง!!!
อยู่ไหน!!!
วันนี้ฝึกงานวันแรกนะยะ!!
มิวาาาาาาาาา ตอบด่วนนน!!!
ตายแน่แน่แน่แน่แน่แน่แน่!!!
มิวาเบิก
