“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ…?”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ! หอฉันไม่รับ เมียน้อย อย่างเธอ! จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป!”
เสียงเจ้าของหอเช่าสตรีวัยกลางคนตะโกนลั่นกลางโถงทางเดิน ท่ามกลางสายตาเพื่อนบ้านที่เริ่มแง้มประตูมองกันด้วยความอยากรู้
“ของของเธอ เสื้อผ้า ของใช้ ฉันเก็บลงมาไว้หมดแล้ว เอาไปให้พ้น!”
มิวาเบิกตากว้าง ก่อนรีบเดินเข้าไปใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
“ฉันไม่ใช่นะคะ ป้าเข้าใจผิดแล้ว ถ้าป้าไล่ฉันออกแบบนี้ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน…?”
“ก็เรื่องของเธอสิ! ใครใช้ให้ทำตัวแบบนั้นกันล่ะ หึ!”
มิวาเม้มปากแน่น ใจเต้นโครมคราม เธอรู้ดีว่า กลับขึ้นไปห้องไม่ได้แน่แล้ว แต่ไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ
“ค่าห้องฉันเพิ่งจ่ายไปไม่กี่วัน ค่ามัดจำก็ยังไม่ครบเดือน ป้าต้องคืนเงินฉันมานะคะ”
ป้าสวนทันควัน “ไม่มีทาง! แกมัน…สกปรก! ไปให้พ้นหอฉัน!”
“ป้าไม่มีสิทธิ์ค่ะ ป้าเป็นฝ่ายไล่ฉันออกโดยไม่มีเหตุผล ป้าผิดนะคะ! ป้าต้องคืนเงิน!”
มิวาพูดเ
