หลังจากที่บอกลาพายเสร็จ มิวากำลังจะหมุนตัวเดินเข้าบริษัท เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลังอย่างเจ้าเล่ห์
“แหม… ยังไงกันน้า~ สองคนนี้” วิเวียนยืนกอดอกยิ้มแซวเต็มแรง
มิวาหันกลับไปย่นจมูก “อะไรเล่า ก็แค่พี่น้องที่รู้จักกันเฉย ๆ ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง”
วิเวียนยกคิ้วสูง “พี่น้องเหรอ~?” น้ำเสียงแฝงความไม่เชื่อเต็มที่ ก่อนจะเบ้ปาก “ช่างเถอะ ไปกินข้าวกัน เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงนะ”
“ฉันทานมาแล้วค่ะคุณเพื่อน” มิวารีบตอบเสียงใส แกล้งทำหน้าเป็นปกติ
แต่วิเวียนหรี่ตามองอย่างจับผิด “อ้าว… ไหนบอกพี่น้องกันเฉย ๆ ไหงมากินข้าวด้วยกันตั้งแต่เช้า หึๆ”
มิวาทำตาโต ก่อนจะตีแขนเพื่อนเบา ๆ “อย่าแซวสิ ไม่มีอะไรจริง ๆ ระหว่างฉันกับพี่พายเป็นไปไม่ได้หรอก”
น้ำเสียงที่ตอนแรกฟังดูมั่นคง เริ่มแผ่วลงในตอนท้าย
วิเวียนยังยิ้มอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เหมือนจะสัมผัสได้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่
มิวาก้มหน้าลงเล็กน้อ
