หลังจากที่พี่จินพาขิมเดินออกไป ภูวาก็นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาว่างเปล่ามองไปยังผนังสีขาวตรงหน้า ร่างเล็กที่ปกติจะพูดคุยสดใส กลับเงียบงันคล้ายวิญญาณหลุดลอย
“ขายตัวเหรอ… เพื่อรักษาเรา…”
เสียงนั้นสะท้อนในหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาบนแก้มเด็กชายโดยที่ไม่รู้ตัว
“พี่มิวา…จริงเหรอครับ…” เขาพึมพำเบา ๆ หัวใจแน่นอึดอัดขึ้นทุกที
ฮึ่ก…ฮึก…
“อึ่ก…” ทันใดนั้นเอง หน้าอกเล็ก ๆ ของภูวาก็เริ่มบีบรัด หายใจไม่ทั่วปอด
เด็กชายกุมหน้าอกทันที เหงื่อเย็นเริ่มซึมทั่วหน้าผาก
“แฮ่ก…แฮ่ก…อึก…”
เสียงหอบหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นเองประตูห้องเปิดออก
“เฮ้ ภูวา พี่มาเยี่ย...”
“ภูวา!!” พายถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นเด็กชายหอบหายใจถี่ ตัวงอคู้ลงกับเตียง มือปัดป่ายคล้ายหาที่เกาะ
“เป็นอะไร! ทำไมถึงหายใจฝืดแบบนี้ เป็นอะไร!!”
เขาวิ่งเข้ามาทันที คุกเข่าลงข้างเตียง ใช้มือประคองตัวเด็กชายขึ้น พยายามให
