ณ โรงพยาบาลเซนนิต้า
รถคันหรูแล่นเข้าจอดยังลานจอดวีไอพีหน้าตึกผู้ป่วยพิเศษด้วยความเร็วที่ไม่เบาเท่าไรนัก
ไซม่อนดับเครื่องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงจากรถ แล้วเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร
เขาโน้มตัวเข้าไปในรถ ดวงตาคมกริบจ้องหน้ามิวาที่นั่งนิ่ง สีหน้าก้ำกึ่งระหว่างโกรธและงง
“ลงมา”
มิวาพูดเสียงเบา “คุณไม่จำเป็นต้องพามาฉันเองก็มาได้ค่ะ…”
ไซม่อนก้มหน้าเข้ามาใกล้ จ้องตาเธอ
“เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่กับผู้ชายคนนั้นเหรอ?”
“เขาชื่อพาย เป็นเพื่อนสนิทของพี่สมัยเรียนฉันเฉย ๆ…”
คนตัวสูงพูดเสียงเข้ม ตัดบท “ฉันไม่สนว่าเขาชื่ออะไร
ต่อจากนี้ ถ้าเธอคิดจะเดินกับผู้ชายคนอื่น… ก็คิดไว้ให้ดีว่า ฉันจะทำอะไรกับมันบ้าง”
มิวานิ่ง ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงกับคนที่เอาแต่ใจและควบคุมทุกอย่างแบบนี้
เขาเห็นเธอไม่ตอบ เลยถอนหายใจ แล้วเอ่ยเบาลง
“ไปเยี่ยมน้องเธอเถอะ ฉันจะรอข้างนอก”
คำพูดนั้นฟังดูใจดี แ
