ณ คอนโดหรูยามเย็น…
เสียงฉ่าเบา ๆ ดังขึ้นจากกระทะ ผัดกับกลิ่นหอมของข้าวผัดที่ลอยคลุ้งในครัวเล็ก ๆ มิวายืนคลุกข้าวในกระทะด้วยความตั้งใจ
ขณะที่คนตัวสูงยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว มองเธอไม่วางตา สายตาเขาหนักแน่นและจริงจังราวกับกำลังจดจ้องสมบัติล้ำค่า
จู่ ๆ ไซม่อนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ชัดเจนในเจตนา
“เธอห้ามไปจากฉัน…”
มิวาชะงักมือนิดหนึ่ง แต่ไม่หันกลับ
“ถ้าเธอไป… ฉันจะทำให้เธอกลับมาหาฉันเอง”
น้ำเสียงนั้นไม่ใช่คำขู่ ไม่ใช่คำขอ แต่มันคือ “คำประกาศ” ที่มีน้ำหนักของเจ้าของทุกอย่าง
มิวาหลุบตามองข้าวในกระทะอย่างนิ่ง ๆ แล้วตอบเบา ๆ
“ฉันเข้าใจค่ะ”
เธอพูดเหมือนคนเหนื่อยล้า ทั้งที่ใจจริงไม่ได้อยากเข้าใจอะไรแบบนี้เลย ทำไมเขาถึงเอาแต่ใจนัก… คำว่า “ไป” สำหรับเธอไม่เคยเป็นอิสระจริง ๆ
จากนั้นภายในห้องก็เงียบไปครู่หนึ่ง เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“เดี๋ยวคุณไปรอที่โต๊ะก่อนเลยค่ะ ถ้าข้าวผัดเสร็จแล้ว
