อีกด้านหนึ่งของไซม่อน
ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นมาถึงชั้นบนสุด พื้นที่สำนักงานประธานบริหาร
เขาก้าวออกมาพร้อมลูลู่ที่ยังคล้องแขนไม่ยอมปล่อย สีหน้าหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เหมือนเจ้าของพื้นที่นี้เสียเอง
“ไซม่อน~ ลูลู่เอาขนมมาให้”
เธอพูดเสียงหวาน แล้วค่อย ๆ วางกล่องของฝากลงบนโต๊ะทำงานอย่างบรรจง
“นี่ของจากเมืองนอกเลยนะคะ เพื่อนลูลู่ส่งมาให้โดยตรง แล้วก็อันนี้ด้วย…อาหารจากภัตตาคารห้าดาวที่คุณเคยบอกว่าชอบ ลูลู่สั่งมาให้พิเศษเลยนะ อย่าลืมทานล่ะ~”
ไซม่อนพยักหน้ารับเบา ๆ “ครับ”
คำตอบสั้น ๆ ราบเรียบ
แต่ในหัวเขากลับล่องลอยไปยังบางสิ่งที่แตกต่างกันสุดขั้ว…
ภาพของจานผัดผักรวมจืด ๆ ที่มิวาทำให้เมื่อวันนั้น
ไม่ได้สวยงาม
ไม่ได้แพง
แต่หอมกลิ่นควันไฟธรรมดา ๆ และอุ่นเหมือนบ้าน
“ทานเยอะ ๆ นะคะ ฉันใส่ใจทำสุดฝีมือเลย”
เธอพูดแบบนั้น…พร้อมรอยยิ้มจริงใจ
แม้เขาจะเคยได้ลิ้มรสอาหารฝีมือเชฟมิชลินมากี่ร้อย
