เข้ามาอ่อย??
1897 คำ
เมษา.....
"ที่นี่อากาศดีจังเลยนะคะคุณไทด์ ทะเลก็สวย"
"อืมสวย แต่ฉันว่าวันนี้เธอสวยกว่านะ"
".........." ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะถูกชมต่อหน้าฉันก็เลยเปลี่ยนเรื่องพูด
"เอ่อแล้วแฟนคุณไทด์อยู่ที่ไหนคะ"
"ก็อยู่ตรงนี้ไง"
"ไหนคะ" ฉันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายกับแฟนของคุณไทด์เลยสักคนเพราะก่อนมาที่นี่เขาให้ฉันดูรูปแล้วซึ่งเธอสวยมาก
"ก็เธอไงแฟนของฉัน"
"คะ??"
"หมายถึงตอนนี้เธอกำลังเป็นแฟนวงเล็บหลอกๆให้ฉันอยู่ไง"
"เมหมายถึงแฟนคุณไทด์ค่ะคุณกานดา"
"ตอนนี้กานดาไม่ใช่แฟนของฉันเธออย่าพูดผิด" ที่คุณไทด์พูดมามันก็ถูกฉันเองที่เรียกผิด
"ขอโทษค่ะ"
"เอาล่ะนี่ก็เลยเวลานัดมาหลายนาทีแล้วเราเข้าไปข้างในกันเถอะ"
"ค่ะ" จากนั้นฉันก็เดินตามคุณไทด์เข้ามาในด้านใน
"ฉันขอจับมือเธอหน่อยนะ"
"จับทำไมคะ"
"กานดานั่งอยู่ตรงโน้น" คุณไทด์ชี้ไปตรงที่แฟนเก่าของเขานั่งอยู่ซึ่งอยู่ด้านในสุดของร้านโดยเธอได้นั่งหันหลังทำให้มองไม่เห็นเราสองคน
"เพราะฉะนั้นเราสองคนต้องทำตัวให้เหมือนคู่รักกันเข้าใจไหม"
"เข้าใจค่ะ"
"ป่ะ" คุณไทด์ยื่นมือมาจับมือฉันก่อนจะพาฉันเดินตรงไปยังโต๊ะที่คุณกานดานั่งอยู่
"ขอโทษที่มาช้า" คุณไทด์เอ่ยขึ้นทำให้คุณกานดาเธอรีบหันมาพร้อมรอยยิ้มแต่พอสายตาของเธอมองมาที่ฉันรอยยิ้มนั้นก็หายไปทันทีแววตาของเธอมองฉันด้วยความไม่พอ เธอคงจะเดาว่าฉันเป็นผู้หญิงคนใหม่ของคุณไทด์ซึ่งฉันก็หวังว่าเธอจะเชื่อ
"ผู้หญิงคนนี้ใครกันคะ"
"แฟนใหม่ของผมเองที่ผมบอกคุณเธอชื่อว่าเมษา"
"ผู้หญิงหน้าตาจืดๆชืดๆแบบนี้น่ะเหรอคะแฟนใหม่ของไทด์"
"คุณไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างหน้าตาของคนอื่นแบบนี้นะกานดา"
"ก็กานดาพูดจริง หึ จะหาแฟนใหม่มาเย้ยกานดาทั้งทีทำไมหาได้แค่นี้ล่ะคะ สวยกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไง" คุณกานดาพูดกับคุณไทด์แต่สายตาเธอมองมาทางฉันอย่างไม่พอใจ
"ถ้าผมคบกับใครผมคบด้วยใจไม่ใช่ด้วยหน้าตาเพราะผมรู้ซึ้งแล้วว่าผู้หญิงหน้าตาดีบางทีก็ไม่ได้ซื่อสัตย์กับเรา"
"นี่ไทด์กำลังประชดกานดาอยู่ใช่ไหม"
"ผมแค่พูดให้ฟังว่าถึงเมษาจะสวยไม่ได้เท่าคุณแต่เธอก็สวยที่ภายในจิตใจ เธอเป็นคนดี นิสัยก็ดี ดีกว่าผู้หญิงสวยๆบางคนที่ผมเคย..เจอ"
"หึ พูดมาขนาดนี้ด่ากานดามาตรงๆเลยก็ได้ค่ะว่ากานดานิสัยไม่ดี"
"ขอโทษนะถ้าคำพูดของผมมันทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น แต่ที่ผมมาตามนัดของคุณในวันนี้ก็เพราะอยากให้คุณได้เห็นว่าผมมีคนรักใหม่แล้วเพราะฉะนั้นคุณก็เลิกตามตื๊อตามตอแยผมได้แล้วเพราะผมไม่มีวันกลับไปคบกับคุณอีก"
"คุณใจร้ายมากเลยนะคะไทด์แค่กานดาหลงผิดทำผิดไปแค่ครั้งเดียว"
"คุณพูดออกมาได้ยังไงว่าผมใจร้าย ใครกันแน่ที่ใจร้ายมาขอเลิกกับผมเพื่อไปคบกับน้องชายของผม บอกตามตรงเลยนะถ้าคุณไปมีอะไรกับคนอื่นผมอาจจะไม่โกรธคุณเท่านี้แต่นี่คนที่คุณไปมีอะไรด้วยคือน้องชายแท้ๆของผม ผมทำใจไม่ได้หรอกที่จะมีแฟนที่เคยมีอะไรกับน้องชายตัวเองมาก่อน"
"แต่คุณก็รู้ว่าพีเจเค้ามาหลอกกานดาเพราะต้องการแก้แค้นคุณ"
"แล้วไงในเมื่อคุณก็ยอมให้เขาไม่ใช่เหรอ เอาล่ะผมว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะเพราะถึงยังไงมันก็สายเกินไปแล้วที่เราจะกลับมาคบกัน"
"ความรักของเราตลอดห้าปีมันไม่มีความหมายเลยเหรอคะไทด์"
"ผมต้องถามคุณมากกว่าหรือเปล่ากานดากับคำถามนี้น่ะว่าความรักที่ผมมีให้คุณมันไม่มีค่าไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหมคุณถึงทำกับผมแบบนั้น"
"ไทด์คะ กานดารู้ว่ากานดาผิด กานดาสำนึกผิดแล้ว คุณให้อภัยกานดาสักครั้งไม่ได้เหรอคะ"
"มันสายเกินไปแล้วจริงๆกานดาผมหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกัน และต่อไปคุณไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายที่บริษัทอีกเพราะผมไม่ต้อนรับ ไปกันเถอะเมษา" คุณไทด์พูดจบเขาก็จับมือฉันแล้วพาเดินออกมาจากร้านโดยมีเสียงของคุณกานดาตะโกนไล่หลัง
"แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับกานดา!!!"
ตอนนี้เรากลับมาถึงบ้านกันแล้วค่ะ ซึ่งระหว่างทางกลับคุณไทด์ไม่พูดอะไรเลยเขาเอาแต่เงียบแววตาของเขาดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ฉันรู้ว่าเขาคงเสียใจเรื่องคุณกานดาถึงเขาจะพูดเหมือนไร้เยื่อใยแบบนั้นกับคุณกานดาแต่ฉันรู้ว่าคุณไทด์ยังรักคุณกานดาอยู่ซึ่งมันไม่แปลกหรอกคบกันมาตั้งหลายปีเป็นฉันก็คงทำใจลำบาก คุณพีเจไม่น่าทำแบบนี้กับพี่ชายตัวเองเลย เขาทำไมถึงร้ายได้ขนาดนี้กันนะ
"เธอเข้าบ้านก่อนนะฉันขอไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน"
"แต่นี่มันดึกแล้วนะคะคุณไทด์"
"ฉันอาจจะนอนที่บริษัทเลย ถ้าคุณย่าท่านถามหาก็บอกกับท่านด้วยนะ"
"ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ อย่าคิดมากนะคะ"
"อื้มมขอบใจ แล้วก็ขอบคุณที่วันนี้เธอช่วยไปเป็นแฟนหลอกๆให้กับฉัน เพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันไปเจอกานดาตามลำพังฉันจะใจอ่อนให้เค้าหรือเปล่า" น้ำเสียงสั่นปนเศร้าของคุณไทด์ทำให้ฉันอดสงสารเขาไม่ได้แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
หลังจากคุณไทด์ขับรถออกไปแล้วฉันก็เดินเข้าบ้านแล้วไปที่ครัวเพราะรู้สึกหิวน้ำแล้วก็เจอกับป้ารำภาที่กำลังยืนชงกาแฟร้อนอยู่
"เมกลับมาแล้วค่ะ"
"อ้าวกลับมาแล้วเหรอลูก ไปเที่ยวไหนกันมาจ๊ะ"
"เอ่อ ไปเที่ยวทะเลมาค่ะ" ฉันพูดความจริงแม้จะพูดไม่ทั้งหมด ฉันทำได้แค่ขอโทษป้ารำภาในใจ
"เหรอจ๊ะ แล้วคุณไทด์ล่ะ"
"คุณไทด์บอกว่าขอไปเคลียร์งานที่บริษัทค่ะ"
"อะไรกันนี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วนะ แล้วจะกลับกี่โมงล่ะเนี้ยคุณไทด์นะคุณไทด์ไม่รู้จะขยันอะไรนักหนาดึกๆดื่นๆแล้วยังไปทำงานต่ออีก"
"คุณไทด์บอกว่าถ้าเคลียร์งานเสร็จดึกอาจจะนอนที่บริษัทเลยค่ะ เอ่อว่าแต่ป้ารำภาชงกาแแฟไปให้ใครเหรอคะ"
"คุณพีเจน่ะ เพิ่งกลับมาบอกอยากได้กาแฟร้อน ป้าก็เลยอาสาทำให้เพราะพวกแม่บ้านแม่ครัวพากันกลับตึกกันหมดแล้ว หนูเมมาก็ดีเลยช่วยยกกาแฟขึ้นไปให้คุณพีเจทีสิลูก ป้ากลัวจะยกไปไม่ถึงห้องเพราะมันจะหกไปหมดซะก่อน มือไม้มันสั่นๆพักนี้หยิบจับอะไรก็ไม่ค่อยมีแรง"
"เอ่อ...ค่ะได้ค่ะ"
ฉันจำเป็นต้องยกกาแฟขึ้นไปให้คุณพีเจทั้งที่ไม่อยากจะขึ้นไปเพราะไม่อยากได้ยินคำพูดร้ายๆของเขาแต่ในเมื่อมันจำเป็นฉันก็ต้องทำอะไรไม่ได้ ฉันเดินมาถึงหน้าห้องของคุณพีเจ ฉันเคาะประตูเบาๆสามครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันก็เลยลองเคาะอีกทีแต่ก็เงียบเหมือนเดิม ฉันตัดสินใจเอามือปิดลูกปิดประตูดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อก ฉันแง้มประตูเข้าไปอย่างช้าๆก่อนจะใช้สายตาสอดส่องไปทั่วห้องนอนที่ฉันเพิ่งได้เข้ามาเป็นครั้งแรกแต่ก็ไม่เจอใคร ฉันคิดว่าเขาอาจจะกำลังอยู่ในห้องน้ำก็ได้ ฉันก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปอย่างเงียบๆแล้วเอากาแฟวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะรีบเดินออกมาให้เร็วที่สุด แต่....
"เดี๋ยว!!!" ร่างกายของฉันหยุดการเคลื่อนไหวทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเจ้าของห้องที่ดังอยู่ทางด้านหลัง
"เธอเข้ามาทำอะไรให้ห้องนอนของฉันห๊ะยัยข้างถนน" เสียงทุ้มหนาที่ฟังทีไรก็ทำให้ฉันขนลุกได้ทุกครั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจที่ฉันเข้ามาในห้องของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต
"เอ่อ คือป้ารำภาใช้ให้เม เอ่อใช้ให้ฉันเอากาแฟมาให้คุณน่ะค่ะ คือฉันเคาะห้องแล้วแต่คุณพีเจคงจะไม่ได้ยิน ฉันก็เลยเปิดประตูเข้ามาเองเพราะประตุมันไม่ได้ล็อก ขอโทษด้วยนะคะ" ฉันรีบอธิบายเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันจะเข้ามาเอาอะไรในห้องของเขา
"แน่ใจว่ามีจุดประสงค์แค่นี้"
"คุณพีเจหมายความว่ายังไงคะ" ฉันยังคงหันหลังพูดกับเขาอยู่เพราะไม่อยากหันไปเจอสีหน้าเจอแววตาดูถูกของเขา
"หึ เธออาจจะเข้ามาอ่อยก็ได้ยังไงล่ะ"
"อ่อย??" ฉันรีบหันไปทันทีเมื่อได้ยินอะไรแบบนั้น
"ก็เธอเข้ามาในห้องเวลานี้จะให้ฉันคิดว่าไง"
"ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลยค่ะ สาบานก็ได้"
"อยากขยับตำแหน่งมาเป็นหลานสะใภ้ย่าฉันหรือไง หึ๊ยัยข้างถนนยัยคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า"
"เมเปล่านะคะคุณพีเจกำลังเข้าใจผิด" ฉันจ้องหน้าสบตาเขาเพื่อให้เขารับรู้ว่าฉันพูดความจริง
"แล้วแบบไหนถึงจะเข้าใจถูกล่ะ ฮึ" จู่ๆคุณพีเจก็เดินอ้อมมายืนชิดแผ่นหลังของฉันพอฉันจะก้าวหลังถอยคุณพีเจก็เอามือมาโอบเอวฉันเอาไว้
"คุณพีเจอย่า อื้อออออ" แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คุณพีเจโน้มใบหน้าลงมาแล้วใช้ริมฝีปากของเขาดูดและกัดลงมาที่คอของฉันอย่างแรงจนฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะมันทั้งแสบทั้งปวด
" อื้อเจ็บค่ะ" ฉันพยายามขยับคอหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกเขาล็อกตัวไว้ ตอนนี้ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมาเพราะฉันได้กลิ่นเหล้าออกมาจากลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ
จะเกิดอะไรขึ้นมาลุ้นกันตอนหน้าจ้าาาา
- ผู้เขียน
