เมษา...
ฉันรู้ว่าตัวเองพูดแรงไปแต่ฉันจำเป็นต้องพูดเพื่อให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาเคยทำเคยพูดกับฉันในวันนั้นมันฉันยังจำมันได้ดีและมันก็เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง ฉันไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้ฉันลืมความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้ ฉันไม่รู้เลยจริงๆ
หลังจากที่ฉันกับเขาปะทะคารมกันเสร็จเขาก็เดินออกไปจากบ้านพักหายไปตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ค่ำแล้วเขาก็ยังไม่กลับ ฉันหวังว่าเขาคงไม่ปล่อยฉันกับลูกไว้ที่นี่หรอกนะ
"แม่จ๋าคุณอาไปไหนค้า คุณอาสัญญากับน้องว่าจะพาน้องไปเล่นน้ำทะเล"
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ฉันตอบลูกไปตามตรงเพราะไม่รู้จริงๆว่าเขาหายไปไหน ฉันกับลูกก็เลยเดินหาเขาจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ น้องพอใจตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับจนแกเริ่มสะอื้น
"ฮึก ฮึก ฮือออฮือออ คุณอาไปไหนค้าแม่ ฮือออ คุณอาหายไปไหน ฮือออ" ฟ้าก็เริ่มมืดลงเขาก็ไม่รู้ไปอยูที่ไหนน้องพอใจก็เริ่มร้องไห้จนฉันเริ่มใจไม่ดี
"แม่จ๋า คุณอาไปไหนน้องห่วงคุ
