ซวยแล้ว...เธอซวยแล้วนินารา !
นินาราบอกตัวเองให้ยิ้มแล้วทำเหมือนไม่รู้เรื่องราวอะไร ในเมื่อไม่ยอมรับซะอย่าง เขาก็คงทำอะไรเธอไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
เธอหันหลังให้เขาแล้วรีบเดินกลับเข้าบ้าน ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก ตรงมายังห้องรับประทานอาหารอีกครั้ง เพื่อไม่ให้มีพิรุธ เดี๋ยวจะหาว่าเธอกลัว
“หมอฟักหายไปไหนเนี่ย ฉันไปตามดีกว่า” ไอลดาเริ่มโมโหที่หมอฟักหายจ๋อมไปเลย
“อ้าวไอ้ยู คุยเสร็จแล้วเหรอ?” ข้าวปั้นทักทายเพื่อนด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ “หน้าแดงมาเชียว”
“อือ...คุยเสร็จแล้ว” นินารายกฝ่ามือขึ้นลูบแก้มแดงเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุก เพราะความรักมันสูบฉีดพลุ่งพล่านเกินอัตรา...แต่ไม่ใช่เพราะพี่ไผ่หรอกนะ
เธอยอมรับว่าใจสั่นไหวเพราะหมอฟัก ผู้ชายที่เธอไม่ควรยกหัวใจให้...คนที่เพิ่งจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงกับเธอ...ใบหน้าปีศาจเลือดเย็น
“เฮ๊ย นั่งเหอะ เดี๋ยวมันก็มา” ข้าวโอ๊ตดึงแขนไอลดาให้นั่งลง “ชนแก้วๆ”
นินารานั่งลง
