“นั่น...เหมือนมีอะไรติดอยู่ที่ชายเสื้อของยู”
เขาทัก พร้อมกับยกมือขึ้นปิดจมูก ทำหน้าเหมือนได้กลิ่นซากศพโชยแตะจมูก
“หืม?” เธองงนิดหน่อย ก่อนจะก้มมองปลายเสื้อนักเรียนแล้วเห็น...อีฉิบหายตายโหง ขี้หมาติดเสื้อกูเต็มเลยหว่ะ อีบร้า...แหวะ จะอ้วก!
“เอื๊อกกก...บายค่ะพี่ไผ่” เธอทำหน้าเหมือนคนตายแล้วหันหลังให้เขา ยกจักรยานขึ้นแล้วจูงเดินไปเหมือนคนไร้จุดหมายปลายทางในชีวิต...เธอเข้าใจอารมณ์ของคนไร้บ้านก็ตอนนี้เอง
พี่ไผ่ยิ้มขำด้วยความเอ็นดู มองส่งสาวน้อยแสนน่ารักสุดโก๊ะด้วยสายตาหวาน ก่อนจะเดินกลับบ้านของตัวเอง เพื่อจะดูบอลต่อ...
ส่วนเธอน่ะเหรอ...ก็เดินน้ำตาไหลย้อยด้วยความเจ็บปวดหัวใจน่ะสิ
“อืออ...น่าอายชะมัด”
แต่ความอับอายก็ยังไม่เท่ากับความเจ็บร้าวปวดแสบตรงจิมิอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันนะ ทำไมต้องมาเจ็บจิมิก่อนวาเลนไทน์ไม่กี่วันด้วย แถมผู้ชายที่เธอตั้งใจจะสารภา
