EP.5 ฉันไม่ชอบแชร์ของกับใคร
1700 คำ
ช่วงเช้าหน้าอาคารคณะบริหาร เกนมาเรียตามปกติ
“เกนนนน ยัยตัวแสบ!” เสียงอิงฟ้าดังมาแต่ไกล พร้อมกับมายด์ที่เดินเคียงข้างกันมา
รอยยิ้มทั้งคู่ดูรู้ทันอย่างชัดเจน เกนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะฝืนยิ้ม “อะไรของพวกแกแต่เช้า”
มายด์ทำตาโตแล้วหรี่ตามองอย่างจับผิด
“ก็เมื่อคืนไง อยู่ๆ ก็หายหัวไปทั้งคืน กลับมาก็หน้ายิ้มระรื่น เหมือนเพิ่งไปคว้ารางวัลใหญ่มา”
“พูดบ้าอะไร” เกนปฏิเสธเสียงสูง แต่แก้มกลับร้อนแดงอย่างห้ามไม่อยู่
อิงฟ้าหัวเราะพรืด “อย่ามาเนียน! กระโปรงนี่ก็รีดใหม่เหมือนไม่ได้ซักตั้งแต่เมื่อคืน หรือว่า ไม่ได้ถอด”
อิงฟ้าลากเสียงยาวแซว ทำเอาเกนหน้าแดงแจ๋
“ไอ้บ้า! ฉันแค่ออกไปธุระเฉยๆ” เกนพยายามแก้ตัว แต่สายตาล้อเลียนของเพื่อนทั้งสองไม่ช่วยอะไรเลย
มายด์กระซิบเบาๆ แต่ชัดพอให้ได้ยิน “ธุระกับเพื่อน หรือธุระกับพี่คีย์”
เกนทำตาดุใส่ทันที “หยุดเลยนะ!” แต่ก็อดเม้มปากนึกถึงภาพเมื่อคืนไม่ได้ ลมหายใจร้อนๆ ของคีย์
เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู และสัมผัสที่ยังติดอยู่ตามผิวของเธอยังชัดเจนอยู่
อิงฟ้ากอดอก ยิ้มมุมปาก “เอาเถอะ แกจะปิดยังไงก็ได้ แต่ผู้ชายหล่อๆอย่างพี่คีย์
ถ้าหลุดมือไปนะแกเอ้ย มีคนรอคาบของแกไปแน่ แล้วอย่ามาเสียดายทีหลังนะยะ”
ขณะที่เกนกำลังจะอ้าปากเถียงเพื่อนต่อ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าว เกน! วันนี้มีเรียนหรอ”
เธอหันไปก็เห็น “พี่พัท” พี่รหัสตัวสูง ยิ้มกว้างเดินเข้ามาในชุดเสื้อเชิ้ตนักศึกษาพร้อมแฟ้มในมือ
“พี่พัท สวัสดีค่ะ” เกนยิ้มตอบอย่างสุภาพ
พี่พัทขยับมายืนใกล้ๆ เขาเอื้อมมือมาวางบนหัวเธออย่างเอ็นดู
“ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะ น้องรหัสของพี่หายไปไหนมา”
น้ำเสียงอบอุ่นและท่าทีสนิทสนมของเขาทำให้เพื่อนสองคนของเกนแอบมองตากันอย่างรู้งาน
“ก็…ยุ่งๆ นิดหน่อยค่ะ” เกนตอบเลี่ยงๆ แต่แก้มกลับร้อนขึ้นเพราะภาพเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัว
พี่พัทหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“งั้นวันนี้ว่างไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงกาแฟเป็นการต้อนรับน้องรหัสกลับเข้าสู่สังคม”
เขาพูดไปพร้อมกับจับไหล่เกนเบาๆ ราวกับกลัวเธอจะปฏิเสธ
และเหตุการณ์นั้นก็มีใครคนหนึ่งจากอีกฟากของลานจอดรถ กำลังมองพวกเขาอยู่
ดวงตาคมที่หรี่ลงทันทีที่เห็นผู้ชายอีกคนแตะต้อง “ของที่เป็นของเขา”
เสียงหัวเราะเธอกับเพื่อนสาวอีกสองคน รอยยิ้มวันนี้ของเธอกลับทำให้เขาอยาก ลบมันด้วยปากตัวเองซะจริงๆ
ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปาก แต่ไม่ใช่รอยยิ้มอบอุ่น มันคือรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหึงหวงแบบเก็บไม่อยู่
คีย์ก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาในรัศมีสายตา เขายืนสูงเด่นในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขน กางเกงดำเข้ารูป
เขาหยุดยืนมองอยู่ไม่ไกล “สนิทกันจังนะ…พี่รหัส” เขาพึมพำกับตัวเองในน้ำเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะก้าวตรงเข้ามาอย่างช้าๆ
เกนเห็นคีย์กำลังเดินตรงเข้ามา แต่เธอทำหน้านิ่งราวกับไม่สะทกสะท้าน
แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ด้านข้างอิงฟ้ากับมายด์ที่ยืนสังเกตอยู่ แอบกลืนน้ำลายลงคออย่างพร้อมเพรียง
“แกว่าวันนี้จะมีศึกชิงนางป่ะวะ” มายด์กระซิบอิงฟ้าเบาๆได้ยินเพียงแค่เธอสองคน
อิงฟ้าพยักหน้า “ถ้าไม่ใช่…ก็ใกล้เคียงมากกกก”
คีย์หยุดยืนตรงหน้าพัท ดวงตาคมจ้องมองชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่ปิดบังความไม่พอใจ
“พี่รหัสเหรอ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น แฝงแววเย้ยเล็กๆ แต่ชัดเจนว่าเขาไม่ชอบใจ
คีย์กวาดตามองมือพัทที่ยังวางอยู่บนไหล่เกน ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“ถ้าพี่รหัสคิดจะดูแล ก็ต้องผ่านพี่สนิทก่อน”
เกนเบือนหน้าออกเล็กน้อย ทำเหมือนไม่สนใจ แต่ความร้อนผ่าวที่แก้มกลับทรยศเธอเต็มๆ
พัทเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับเริ่มจับได้ถึงอะไรบางอย่าง
“เอ่อ…ผมดูแลน้องในฐานะพี่รหัสน่ะครับ”
คีย์ยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่ได้เป็นมิตรแม้แต่น้อย
“ก็หวังว่าจะเป็นแค่พี่รหัส เพราะถ้าไม่ใช่” เขาขยับตัวเข้าใกล้เกนอีกนิด สายตายังคงจับจ้องพัท
“ฉันไม่ชอบแชร์ของกับใคร”
บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ จนได้ยินเสียงหัวใจของเกนเต้นระบำอยู่ในอก
คีย์หันมามองหน้าเกน “คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วใช่มั้ย? ไปกับพี่” เสียงทุ้มต่ำของคีย์แทบไม่ให้ทางเลือก
เกนทำท่าจะอ้าปากแย้ง แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร มือหนาก็จับข้อมือเธอแน่นแล้วดึงออกไปทันที
ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆ ที่ตะลึงงันอยู่หน้าคณะ
ประตูรถปิดลง เสียงล็อกดัง ติ๊ด
“พี่คีย์ จะทำอะไรคะ” เกนมีเรียนนะคะ
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค ร่างเล็กก็ถูกดันไปชิดเบาะอย่างแรง ปากร้อนประกบลงมาบดขยี้จนเธอหายใจแทบไม่ทัน
“สนุกดีเหรอ หืม? เขียนโน้ตยั่วพี่แบบนั้น”
“พี่คีย์ยังเคยเขียนไว้เลย แล้วทำไมเกนจะทำบ้างไม่ได้” เธอพูดขึ้นอย่างไม่ยอม
“งั้นก็ต้องโดนพี่ลงโทษ” คีย์พูดกดเสียงต่ำลงขางใบหู แล้วขบติ่งนั้นเบาๆ
เกนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะถาม “เรื่องอะไรคะ”
คีย์ไม่ตอบคำถามเธอ แต่มือหนาค่อยๆล้วงเข้าใต้กระโปรงนักศึกษา
คีย์ลูบไล้เนินขาเนียนขึ้นสูงอย่างไม่รีบร้อน เกนเผลอครางเบาๆ แต่ก็พยายามผลักเขาออก
นิ้วหนาของคีย์ขยับลงมาบดขยี้เนินอวบอิ่ม เขาลากนิ้วผ่านกลีบดอกไม้งามอย่างจงใจ
สลับกับการวนแตะจุดอ่อนไหวที่ทำให้ร่างบางสะท้านไม่หยุด
“อือออ พี่คีย์ อย่าค่ะ ตรงนั้น อ่าส์” เกนพยายามหันหน้าหนี สะโพกเธอเผลอเด้งรับแรงสัมผัสที่คีย์มอบให้
มืออีกข้างของเขาจับคางให้เธอหันกลับมา
“มองตาพี่…เกน” เสียงทุ้มต่ำสั่งชิดริมฝีปาก ก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้ง
มันร้อนแรงและดูดดื่มจนเธอแทบลืมทุกอย่างรอบตัว คีย์เร่งจังหวะนิ้วเข้าออกรัวถี่ขึ้น
จนเกิดเสียงลามกก้องภายในรถ
แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ
“อืมม พี่คีย์ เกนไม่ไหวแล้ว” คนตัวเล็กร้องครางเบาๆ อย่างกลั้นไม่อยู่
คีย์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมเต็มไปด้วยความพอใจที่ได้แกล้งเธอคืน
“ไม่ให้เสร็จง่ายๆ หรอกสาวน้อย เธอต้องทรมาน เหมือนที่ทำกับพี่” คีย์พูดแล้วก็ถอนนิ้วออกช้าๆ
ทิ้งให้เธอหอบหายใจถี่ ร่างบางสั่นสะท้านอย่างขัดใจ แต่ยังไม่ทันจะได้โวย
เขายกเธอขึ้นมานั่งบนตัก จัดท่าให้กระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นจนแทบมองเห็นทุกอย่าง
“ถ้าอยากเสร็จ…หนูก็ต้องเสร็จบนตัวพี่ครับ” เกนหน้าแดงจัด
“พี่คีย์…ที่นี่มัน”
“ฟิล์มรถพี่มืด” เขากระซิบย้ำอีกครั้ง พร้อมกดช่วงล่างเข้าหาเธอผ่านเนื้อผ้าจนเกนสะดุ้ง
“ไม่มีใครเห็น มีแต่พี่ ที่จะเห็นทุกอย่างของเกน”
เขาปลดซิปกางเกงตัวเองลง ปล่อยให้ความร้อนผ่าวสัมผัสกับผิวเนียนตรงหว่างขาของเธอ
แล้วค่อยๆยกสะโพกคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะกดลงมาอย่างช้าๆ มันทั้งแน่น ทั้งลึกจนเกนเผลอจิกไหล่เขา
“อ๊ะ พี่คีย์” เสียงหวานครางแผ่วในลำคอ ความคับแน่นทำให้ดวงตาเธอพร่ามัว ขณะที่หน้าผากทั้งคู่ชนกัน
“เกนเป็นของพี่คนเดียว จำไว้” เขากระซิบชิดหู ก่อนจะช่วยคนตัวเล็กประคองก้น ให้กระดกขึ้นลง
เกนเริ่มขยับจังหวะเร็วขึ้น เสียงกระทบเนื้อและลมหายใจร้อนจัดดังประสานกันภายในรถ
ปรึก! ปรึก! ปรึก!
“พี่คีย์…เกนจะเสร็จแล้ว อ่าส์”
“เสร็จเลยครับ เสร็จบนตัวพี่” เขากระชับสะโพกเธอไว้แน่น พร้อมยกสะโพกสอบกระแทกส่วนกลับ
จนร่างบางกระตุก เสียงครางหวานดังสะท้อนในห้องโดยสาร
“อ่าส์ อืออออ” เสียงครางแผ่ว ก่อนที่ทั้งคู่จะปลดปล่อยและแตะถึงขอบสวรรค์พร้อมกัน
คีย์จ้องมองร่างบางในอ้อมกอดด้วยแววตาที่พึงพอใจ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนกรอบหน้าหวานนั้น
ยิ่งทำให้เธอดูเย้ายวน เซ็กซี่จนเขาแทบอยากครอบครองเธอซ้ำอีกครั้งในทันที
เกนพูดขึ้นปนประชด ขณะที่ทั้งคู่ยังไม่ขยับออกจากกัน
“เมื่อไหร่พี่คีย์จะรู้จักพอคะ จะลงโทษเกนแบบนี้ตลอดไปเลยหรือไง ของเกนพังหมดแล้วนะ”
เธอค้อนใส่เขาหนึ่งวงโต คีย์หัวเราะในลำคออย่างคนเหนือกว่า
“ก็เกนดื้อกับพี่ก่อนนี่นา แล้วที่สำคัญ” คีย์ก้มลงกระซิบใกล้ริมฝีปากเธอ
“เกนน่ากินขนาดนี้ พี่กินยังไงก็ไม่มีวันเบื่อ”
คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม รีบเบือนสายตาหนีแล้วบ่นเสียงขุ่นๆ
“เกนมีเรียนต่อนะคะ แล้วพี่จะให้เกนไปในสภาพนี้เหรอ”
คีย์ก้มมองผลงานบนตัวของเธอแล้วยกยิ้มมุมปากราวกับภูมิใจ ก่อนจะเอื้อมมือจัดปกเสื้อให้หลวม ๆ
“งั้นก็กลับคอนโดพี่ก่อน เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้ แต่งตัวให้”
น้ำเสียงและสายตาของคีย์เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจปนหวงอย่างออกนอกหน้า
เกนได้แต่เม้มปากแน่น และก็ยอมให้เขาพากลับคอนโดโดยไม่ทันได้ค้านอะไรอีก
- ผู้เขียน
