เกนวิ่งพรวดออกมาจากโถงทางเดิน หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองตา ร่างเล็กสั่นเทาจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“ทำไมฉันต้องมาเห็นอะไรแบบนี้” เธอพึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแรงๆ แต่ก็เช็ดไม่หมด สุดท้ายหยดใสๆก็ไหลลงแก้มไม่หยุด
“เกน!” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้น
เกนชะงัก หันกลับไป นนท์ยืนอยู่ด้านหลัง เขาวิ่งตามเธอออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพเธอ
“เกน โอเคมั๊ย”
เธอเม้มปากแน่น พยายามกลั้นสะอื้น แต่เสียงก็สั่นเครือ
“เกนเห็นกับตาแล้วนนท์ พาเกนออกไปจากที่นี่ทีได้มั๊ย” เธอก้มหน้าลง สะอื้นจนเสียงขาดห้วง
นนท์รีบก้าวเข้ามาใกล้ มือใหญ่จับไหล่บางไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้” ร่างเล็กเกือบจะล้มลง นนท์รีบโอบรับไว้ทันที
“ร้องออกมาให้พอ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว” นนท์เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ พลางใช้มือลูบไหล่บางของเกนอย่างแผ่วเบาด้วยความห่วงใย
ไม่นานรถสปอร์ตหรูของนนท์ก็ม
