Chapter 36
ทั้งที่ช่วงกลางวันต้องจดจำกฎจราจร และหัดขับรถ แต่มันกลับแค่เหนื่อยกาย ไม่ได้มีความรู้สึกเหนื่อยใจเลยสักนิด
ตัดมาตอนนี้ยาหยีแทบไม่มีแรงที่จะก้าวเดินให้ถึงบ้าน ขาแข้งมันไร้เรี่ยวแรงไปหมด เธอจึงนั่งลงบนฟุตพาทหน้าคฤหาสน์ แล้วปล่อยยูริออกจากกระเป๋าให้นั่งข้าง ๆ ส่วนเธอก็นั่งเอาใบหน้าซบที่หัวเข่าด้วยความเหนื่อยล้าหัวใจ
นี่เพิ่งแค่สามวันเองที่ยี่หวามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แต่ยาหยีกลับรู้สึกว่าเธอกำลังกลายเป็นคนอื่นสำหรับวายุไปทุกที
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมถึงไม่เดินเข้าบ้าน”
“หนูแค่เหนื่อย ก็เลยอยากนั่งพักสักหน่อย ว่าแต่เฮียมาทำอะไรคะ” ยาหยีเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนรถจักรยาน
“ก็มารับหนูนั่นแหละ หรือจะเดินกลับบ้านเองล่ะ”
“ก็แล้วแต่เฮียสั่งมาเลยค่ะ”
“อย่างอแง รีบขึ้นรถเร็ว”
“ค่ะ” ยาหยีพยักหน้าเหนื่อย ๆ ก่อนที่เธอจะอุ้มยูริใส่กระเป๋าแมว
“เอายูริมานี่”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูอุ้
