สัปดาห์ต่อมา ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
“ถึงแล้วโทรหาหนูด้วยนะคะ” จัสมินระบายยิ้มจาง ๆ ให้ชายหนุ่มตรงหน้า
“ครับ...” นทีใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมของหญิงสาวขึ้นคล้องใบหูเล็กขาว ก่อนเบนสายตามองผ้าก็อตเหนือขมับด้วยแววตาลึกซึ้ง หัวใจเขาราวกับถูกบีบอัดอย่างแรงจนปวดหนึบ “พี่จะกลับมาแต่งงานกับจัสมินแน่นอน รอพี่นะ” เขากล่าวเสียงอ่อน
“ค่ะ หนูจะรอพี่ ตั้งใจเรียนนะคะ”
“ครับ” เขาโน้มตัวลงประทับริมฝีปากตรงข้างแผลนั้นอย่างแสนรักก่อนมองผู้เป็นแม่และน้องสาวที่เขากล่าวคำอำลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่อง” จัสมินบีบมือเขาแน่นราวกับจะซึมซับสัมผัสสุดท้ายไว้ในใจ
“ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ” เขากล่าวอำลาแล้วหันหลังให้ความรัก เพื่ออนาคตที่ดีและพิสูจน์ตัวเองให้พ่อแม่ของจัสมินเห็นว่าตัวเขามีดีพอที่จะดูแลผู้หญิงของตัวเอง
จัสมินปาดน้ำร้อนที่ไหลจากปลายหางตา เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของชายผู้เป็นที่รักหายลับไ
