ท้องฟ้าของกรุงเทพมหานครยังคงมีเพียงดาวประจำเมืองและดวงจันทร์ที่ต่อสู้กับแสงไฟจากตึกอาคารและท้องถนนที่ไม่เคยเงียบเหมือนเช่นทุกวัน นทีเดินผ่านประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อนไปโดยสิ้นเชิง บางทีการได้เดินทางไปแม่ริมและได้ใช้เวลาปรับความเข้าใจกับจัสมินรวมถึงการตระหนักรู้จะทำให้ชีวิตเบาสบายมากขึ้น
“แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ” เขาเรียกมารดาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา
“อ้อ เป็นไงบ้างล่ะลูก เดินยิ้มมาแบบนี้ดีกันแล้วใช่ไหม” คนเป็นแม่กึ่งถามกึ่งแซว
“ก็...ครับ” นทีตอบรับอย่างเก้อเขินพลางวางถุงขนมไว้บนโต๊ะ “ผมซื้อน้ำพริกหนุ่ม แคปหมู แล้วก็ขนมมาฝากด้วยครับ”
“ไหนขนม!” สายน้ำที่ได้ยินคำว่าขนมดีดตัวตรงทันที
“เรานี่นะ เห็นขนมเป็นไม่ได้เลย” สายธารส่ายหัวให้ลูกสาวเบา ๆ
“สายน้ำ มีเรื่องจะขอให้สายน้ำช่วยหน่อยน่ะ” นทีหันไปคุยกับคนที่กำลังรื้อถุงหาของฝากอย่างตั้งอกตั้งใจ
