เสียงปากกาเมจิกลากบนกระดานไวท์บอร์ดดังเอี๊ยด ๆ ราวกับมีใครกำลังเขียนคำสาปแช่งใต้แสงไฟนีออนของห้องเรียน เสียงกระซิบกระซาบลอยวนอยู่รอบข้างราวกับฝุ่นละอองที่ไม่มีทางปัดหมด
‘กล้าทำไปได้ไงวะ?’
‘ไม่น่าเป็นคนแบบนั้นเลย ว่าไหม?’
เพื่อนร่วมห้องต่างพากันพูดและพยักเพยิดหน้าไปทางหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าเขียนบางอย่างในสมุดจด
พึ่บ!
เสียงปกสมุดบางปิดลงอย่างแรงจากมือเรียวขาวก่อนลุกขึ้นยืน จัสมินกวาดตามองทุกคนในห้องก่อนทิ้งสายตาไว้ตรงควีนซึ่งคว้าข้อมือเธอไว้แล้วส่ายหน้าห้ามปรามช้า ๆ
จัสมินระบายยิ้มและรับรู้ได้ถึงความหวังดีจึงตบหลังมือเพื่อนเบา ๆ เธอหยิบสมุดปากกาใส่กระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนทันที
จัสมินเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไรจุดหมายปลายทางกระทั่งเจอสถานที่เหมาะกับตัวเอง นั่นก็คือด้านหลังของอาคารเรียนอันปราศจากผู้คนเพราะมันอยู่ใกล้กับบ่อบำบัดน้ำเสีย มันช่างสมกับชื่อเสียงฉาวโฉ่ของเธอเสียจริง ก
