ยามรุ่งเช้าของช่วงปลายฝนต้นหนาวเริ่มคลี่ผืนฟ้าสีเงินเทาเป็นม่านบาง ๆ หมอกขาวนวลลอยแผ่ไอเย็นจากธารน้ำตกมาโอบล้อมตัวบ้านไว้ราวกับอ้อมกอดของใครบางคน
นทีผู้ตื่นเช้าเป็นกิจวัตรลุกออกจากที่นอนอุ่นนุ่มช้า ๆ และแผ่วเบาเพราะกลัวหญิงสาวที่กำลังหลับฝันดีข้างกายจะตื่นขึ้นก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร
ชายหนุ่มเดินลงมาชั้นล่างเงียบ ๆ แต่ก็พบเข้ากับแม่บ้านที่ง่วนอยู่กับการทำความสะอาดบ้านทำให้เขาวางมือวางไม้ไม่ถูก
“เอ่อ...สวัสดีครับคุณน้า” เขาเอ่ยทักทายพลางยกมือไหว้อย่างนบนอบ
“ว๊าย! ไม่ต้องไหว้น้าหรอกค่ะ”
“...เอ่อคือว่าผม...” นทีอึกอักไม่รู้จะต้องแนะนำตัวอย่างไรกับหญิงวัยไล่เลี่ยกับมารดาตน
“น้าทราบค่ะ คุณลันโซโทรบอกไว้แล้วค่ะ ตามสบายเลยนะคะ น้าแค่เข้ามาทำความสะอาดแล้วก็จะเตรียมอาหารไว้ให้คุณหนูจัสมิน เสร็จแล้วน้าก็จะออกไปค่ะ” แม่บ้านยิ้มกรุ่มกริ่มคล้ายกำลังแซวเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ขะ ขอบคุณครับ เอ่อ ถ้าคุณน
