สายลมยามเช้าพัดผ่านช่องหน้าต่างรถเมล์เข้ามาตามความน้ำหนักเท้าของคนขับจนปลายผมพันกันเป็นปมยุ่งเล็ก ๆ แสงแดดส่องผ่านกระจกเก่าเหลืองกระทบกับกางเกงแสลกและเสื้อชอปสีแดงตัดกับผิวสีขาวซีดจนดูเหมือนที่นั่งตรงนี้เรืองแสงขึ้นมา
“มหาลัย K ลงป้ายนี้นะ!” เสียงคนขับตะโกนบอกคนในรถเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะจอดส่งผู้โดยสารไม่ตรงป้าย
เอี๊ยดดด!
กลิ่นเบรกไหม้ผสมน้ำมันเครื่องลอยฉุนขึ้นมาจนแสบจมูก กระนั้นผู้ที่จำใจต้องลงป้ายนี้ก็ไม่ได้ส่งเสียงประท้วงอะไรออกไปสักคำ
หญิงสาวใช้มือข้างหนึ่งจับสายกระเป๋าสะพายไว้แล้วค่อย ๆ ลุกเดินไปตามทางเล็กแคบด้วยรอยยิ้มเย็นคมราวกับมีมีดโกนซ่อนอยู่ใต้ริมฝีปาก
“ดูดิ แม่งยังกล้ามาอีก” เสียงซุบซิบนินทาดังรอบกายแต่มันก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของลดาหายไปจากใบหน้า
“น่ารำคาญจริง” ลดาสบถตอบเสียงเบาแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้คำนินทาเหล่านั้นหยุดลงอย่างนิ่งงัน
เธอเชิดปลายคางขึ้นแล้วเดิน
