11.22 pm.
พรึบ
ฉันขยับลุกออกจากเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะหันมองขวัญใจที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ แต่ฉันดันนอนไม่หลับนี่สิ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและเดินออกจากห้องนอนมาที่ห้องรับแขกพลางมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้มันห้าทุ่มกว่าแล้ว..มันดึกมากแล้วแต่พี่รามยังไม่กลับมาเลย
"โทรหาดีไหมนะ"
ฉันยืนอยู่ที่บาร์ขณะที่สายตาก็มองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอย่างชั่งใจ คือถ้าโทรไปแล้วพี่รามยังคุยงานไม่เสร็จล่ะมันจะกลายเป็นว่าฉันโทรไปเร่งเขาน่ะสิ
แกร๊ง
เสียงประตูที่เปิดออกกว้างทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหมดห่วง เพราะตอนนี้พี่รามกลับมาแล้ว เขายิ้มให้ฉันพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้แต่เพียงเท่านั้นฉันก็รู้ว่าเขากำลังเมา แถมยิ่งเข้ามาใกล้กลิ่นแอลกอฮอล์นี่ยิ่งชัดเลย
"รอพี่อยู่เหรอครับ?"
"รักเป็นห่วงพี่"
ฉันเงยหน้ามองพี่รามก่อนจะกอดตอบเขาที่สวมกอดฉันไว้
"ดื่มเยอะเหรอคะ?"
"นิดหน่อยพอดีได้เจอเพื่อนเก่า
