วันต่อมา
10.33 am.
"เฮ้อ.."
ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะขยับลุกมาหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกา ซึ่งตอนนี้มันจะสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว..จริงๆฉันตื่นนานแล้วแหละ รู้สึกตัวตอนเจ็ดโมงกว่าที่พี่รามมาเคาะประตูชวนไปกินข้าว และตอนแปดโมงที่เขามาเคาะบอกอีกครั้งว่าจะไปทำงาน และฉันก็นอนไปอีกครั้งจนมาตื่นตอนนี้ ซึ่งฉันไม่ได้เปิดประตูออกไปหาพี่รามสักครั้งเลย
เมื่อคืนนี้ฉันนอนที่ห้องนอนรับแขก ฉันรู้ว่ามันงี่เง่ามากที่ไม่เอาแต่หนีปัญหามาอยู่คนเดียว แต่บางครั้งฉันก็เหนื่อยที่จะทำความเข้าใจพี่รามในทุกๆครั้งที่เราทะเลาะกัน บางครั้งฉันก็อยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆน่ะนะ
ติ๊ดๆ
ฉันเลิกคิ้วมองสายเรียกเข้าจากตะวันก่อนจะกดรับ และนอนลงบนเตียงอีกครั้ง
"ว่าไงเพื่อนรัก"
(ตายแล้วรึยัง?)
"ทำไมถามงี้?"
(ก็ได้ข่าวว่าคลุกตัวอยู่แต่ในห้องนอนตั้งแต่เมื่อวาน)
"ข่าวไปเร็วมากนะ ใครบอกมึงล่ะพี่จอนนี่หรือพี่รามโทรไปหาม
