ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่ามันเกิดแบบนั้นขึ้นได้ยังไง เพราะตอนแรกที่ผมบอกให้ลูกน้องไปบอกกับวันใหม่ ผมให้ไปบอกแค่ว่าผมให้เธอมาหาที่บริษัทผมไม่เคยพูดเลยว่าให้ไปบอกว่าผมเกิดอุบัติเหตุ ไม่รู้ว่าลูกน้องของผมมันไปเอามาจากไหน แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้มันก็หนีกลับบ้านไปแล้วเหลือแต่ผมนี่แหละที่ต้องยอมรับชะตากรรมต่อจากนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าลงโทษผมจะเสียวสันหลังวาบและรู้สึกเย็นยะเยือกทันที ผมขับรถพาน้องพายุกลับมานอนที่บ้านจากนั้นก็รีบขับรถกลับไปรับวันใหม่ที่บริษัททันที เธอมากับลูกน้องของผมครับแต่ลูกน้องของผมมันกลับไปพักไปแล้วดูเหมือนมันคงจะกลัวความผิดแหละ เลยรีบหนีไปซะก่อน
@บริษัทอสังหาริมทรัพย์
ผมจอดรถไว้ที่หน้าบริษัทจากนั้นก็เดินขึ้นไปรับวันใหม่ที่ด้านบนห้องทำงาน เธอน่าจะรอผมไปรับอยู่
แกร่กก!!
“เฮียมารับแล้วครับหนู”ผมพูดกับร่างเล็กที่นั่งหันข้างอยู่ เธอชำเลืองตามามองที่ผมเล็กน้อย จากนั้นก็กระดกไว
