อลิสารู้สึกอุ่นวาบในอกโดยไม่อาจอธิบายได้ เมื่อสายตาสบเข้ากับร่างสูงที่ปรากฏตัวท่ามกลางสายฝนราวกับเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในวินาทีที่เปราะบางที่สุด หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แข็งใจคว้ามือหนาแน่นเพื่อพาเขาเดินหนีจากตรงนั้น
แต่ยังไม่ทันก้าวพ้น เสียงแหลมของกิ่งแก้วก็แหวขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
“นี่ไง! หลักฐานชัดๆ! ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมว่าอีนี่มันเป็นกะหรี่จริงๆ! มันขายตัว!”
มือเล็กที่กุมอยู่ในมือเขาเริ่มสั่นจางๆ ไบรอันสังเกตเห็นทันที เขาหยุดฝีเท้าลงแล้วดึงอลิสาให้หันหน้ากลับมา
ตากลมคู่นั้นเงยขึ้นสบตาเขาด้วยความสับสนและเจ็บปวด เขาระบายยิ้มบาง ยกมือขึ้นลูบแก้มขาวเนียนอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร…” เขาบอกเสียงเบาราวกระซิบ ปลายนิ้วหัวแม่มือก็ค่อยๆ ลูบไปมาบนหลังมือเธออย่างปลอบประโลม สื่อความมั่นใจว่าเธอไม่ได้เผชิญหน้ากับมันเพียงลำพัง
แล้วเขาก็ปล่อยมือเธอช้าๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปยังกิ่งแก้วที่ยังยืนเด่นอย
