ไบรอันประคองร่างเล็กของผู้หญิงที่ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนรัก…แต่ยังเป็น แม่ของลูก ขึ้นมายังห้องนอนของเขาแทนห้องพักเดิมของเธอ
เขาวางเธอลงเบาๆ บนสตูลสีดำปลายเตียง ภายในห้องกว้างขวางตกแต่งด้วยโทนสีเข้มสะท้อนบุคลิกเงียบขรึมของเจ้าของ ห้องนี้ต่างจากห้องพักของเธอโดยสิ้นเชิง
อลิสามองสำรวจไปรอบๆ สายตาหยุดอยู่ที่ชั้นหนังสือที่ประดับกรอบรูปครอบครัว และรูปเขากับเพื่อนๆสมัยเด็กวางโชว์ที่ชั้นหนังสือ
“หนูเหนื่อยไหม” เขาก้มลงถามเบาๆ พลางลูบแก้มขาวซีดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ แค่เพลียนิดหน่อย”
“งั้นนอนพักสักหน่อยนะ เดี๋ยวฉันลงไปเอาข้าวต้มมาให้”
เขาช่วยพยุงเธอขึ้นเตียงอย่างทะนุถนอม จัดหมอนให้เอนพิงพนักหัวเตียงอย่างสบายที่สุด
“ฉันขอขึ้นไปนอนข้างเธอได้ไหม” เขาถามเสียงเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความประหม่าแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น
อลิสาพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ เขายิ้มออกอย่างโล่งใจ รีบปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างไม่รีรอ ขยับเข้าม
