บทที่ 27
“แกโอเครใช่ไหม นังหวาน”
ตุ๊ดตู่ที่เดินอยู่ข้างๆ หญ้าหวานอดเอ่ยถามไม่ได้ เพราะแม้ว่าจะมาพักผ่อนที่ชายทะเลกัน แต่เพื่อนสาวกลับไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกดีขึ้นจากเมื่อก่อนเลย จนอดห่วงไม่ได้
“ฉันสบายดี... ทะเลส๊วยสวยเนอะ”
“ไม่ต้องมาตอแหลเลย ฉันเห็นแกร้องไห้”
“ก็ฉัน... ดีใจที่ได้มาเที่ยวทะเลนี่”
หญ้าหวานโกหกเพื่อน แต่ก็รู้ดีว่าตุ๊ดตู่ไม่มีทางเชื่อคำโกหกของตัวเอง
“นี่แก ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องมาเถอะ ไม่ต้องฝืนไว้หรอก ร้องไห้ให้มันสุดๆ ไปเลย และโยนความเสียใจทิ้งลงไปในทะเล ให้คลื่นมันพัดไปไกลๆ แกจะได้กลับมาเป็นนังหญ้าหวานคนเดิมเสียที”
หญ้าหวานหันมาสบตากับเพื่อนรัก ดวงตาแดงก่ำ หยาดน้ำตาไหลทะลักออกมาเต็มสองหน่วยตา
“ตุ๊ดตู่...” หล่อนสะอื้นไห้ “ฉันไม่รู้... ไม่รู้เลยว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะสามารถลืมเขาได้ ฉันรักเขา... แกรู้ไหมว่าฉันรักเขา”
“ฉันรู้ แต่เขาหลอกแกนะโว๊ย”
“ใช่ เขาหลอกล
