“หืมม์?” นาวาอากาศเอกหนุ่มเลิกคิ้ว
“ก็แม่บ้านของนายนะซี เพิร์ลลี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่โซเฟียเคยได้รับมาเลยล่ะ”
หนุ่มกรีกกล่าวยิ้ม ๆ และทำให้แววตาของคิลเลียนอ่อนลงจนกลายเป็นอบอุ่น นายทหารเรือหนุ่มเหลือบมองนักร้องสาวอีกหนเมื่อมุกมารินเริ่มขับขานเสียงเพลงให้หนูน้อยโซเฟียเคลิ้มตามในอ้อมแขน
เขามองเธอนิ่งนาน มองความงามตามธรรมชาติของเรือนร่างกลมกลึงในชุดกระโปรงผ้าไหมสั้นเหนือเข่าสีงาช้าง เขาไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้ อยากโอบกอดและถนอมมุกมารินไว้ทั้งที่เมื่อก่อนอยากเค้นเธอให้ตายคามือ
เขารู้สึกถึงความต้องการที่พลุ่งพล่านขึ้นมา สำนึกที่ยังไม่อิ่มเอมแม้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาจะเสพความหอมหวานจากเรือนร่างนั้นทุกค่ำคืน คิลเลียนต้องเก็บกดอารมณ์อย่างหนักและพยายามเตือนตัวเองว่าอย่าลืมเลทิเธีย
หลังอาหารมื้อค่ำที่เอเธนส์และครอบครัวตั้งใจจัดขึ้นเพื่อเป็นการเลี้ยงส่งพ้นผ่าน สองหนุ่มสาวก็มุ่งหน้ากลับ
