ตอน4
770 คำ
น้ำขิงมากับนาตยาด้วย และอยู่ร่วมโต๊ะอาหารเช่นกันทว่าจอมทัพไม่แม้แต่จะหันไปมองหรือปรายสายตาไปสักนิด ราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ จอมทัพจับช้อนส้อมทันทีและลงมือกินอาหารที่ตักเอาไว้พร้อมตรงหน้า ทุกคนเห็นแบบนั้นก็รีบลงมือกินตาม ก่อนที่ชัชวาลจะเอ่ยเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด
“จอมทัพ นี่หนูน้ำขิงนะ ลูกสาวของคุณป้านาตยา”
ชัชวาลที่นั่งหัวโต๊ะแนะนำน้ำขิงให้ลูกชายรู้จัก จอมทัพได้ยินแบบนั้นก็หยุดสองมือที่กำลังจะกินข้าวและตวัดสายตามองคนที่ว่า...
“สวัสดีค่ะพี่จอมทัพ”
นัยน์ตาเย็นชาจ้องมองผู้หญิงที่ดูท่าจะอายุน้อยกว่าเขา อีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับส่งรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้ จอมทัพไม่ตอบหรือทักกลับ เขาเคลื่อนสายตาไปยังถ้วยต้มยำกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ ก่อนจะตักมันให้จานตัวเองด้วยท่าทีหมางเมิน
น้ำขิงตัวชาวาบพลางหน้าเสีย มือเล็กบีบกันบนตักตัวเองทันที ที่บีบเพราะกำลังข่มอารมณ์อยู่ต่างหาก
คนอะไรแปลกประหลาดมาก ไม่มีแม้แต่มารยาทพื้นฐานในการทำความรู้จักกับคนอื่น นาตยารู้ว่าลูกสาวตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ก็เอื้อมมือไปบีบมือบางเบาๆ ที่ใต้โต๊ะ
“มาๆ กินข้าวกันเถอะ”
ชัชวาลพูดทำลายบรรยากาศที่กำลังเกิดขึ้น เพราะรู้ดีว่าลูกชายตัวเองเป็นคนยังไง
และสิ่งนี้แหละที่ทำให้ชัชวาลเครียดยิ่งกว่าอาการป่วยของตัวเอง
“ลองนี้สิ อร่อยมาก”
ชัชวาลตักแกงส้มไข่ปลาริวกิวให้นาตยา คนถูกเทคแคร์ยิ้มตอบรับให้ น้ำขิงหันมองแม่ของตัวเองก็รู้สึกดีตาม เพราะถ้าแม่มีความสุชเธอก็มีความสุข แม้ว่าคำขอที่แม่อยากทำให้คุณลุงเพื่อตอบแทนในสิ่งที่อีกฝ่ายช่วยเหลือครอบครัวเธอเอาไว้จะค่อนข้างลำบากใจก็เถอะ
และเห็นบุคคลสำคัญที่อยู่ในคำขอนั้นคือจอมทัพ คนที่เจอหน้ากันครั้งแรกก็โคตรหยิ่ง แบบนี้น้ำขิงไม่รู้เลยว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ตกลงออกไป
บนโต๊ะอาหารดำเนินไปเรื่อยๆ คุณลุงชัชวาลกับแม่ของเธอผลัดกันตักอาหารให้กันอย่างกระหนุงกระหนิง มีบ้างที่คุณลุงหันไปชวนลูกชายคุยแต่อีกฝ่ายก็ตอบห้วนๆ และเอาแต่กินข้าวไม่สนใจใคร น้ำขิงตักข้าวใส่ปากพลางจ้องคนที่นั่งอีกฝั่งด้วยสายตาประเมิน เธอคิดในใจว่าคนอะไรเย็นชาชะมัด แต่หล่อไร้ที่ติขอไม่เถียง ถึงจะหล่อแต่โคตรหยิ่งแบบนี้ก็ไม่ไหว เธอไม่ชอบผู้ชายประเภทนี้เอาซะเลย น้ำขิงแอบมองจอมทัพต่อได้ไม่นานสายตาเยือกเย็นตวัดมามองจนเธอสะดุ้งและสำลักข้าว
“แค่กๆๆ”
“น้ำขิงลูก ดื่มน้ำก่อน”
นาตยาส่งแก้วน้ำให้ลูกสาวตัวเอง น้ำขิงไอจนหน้าแดงและรับน้ำมาดื่มอึกๆ จนหมดแก้ว เธอเหลือบสายตามองจอมทัพอีกครั้งก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูท่าจะไม่ค่อยพอใจยังคงจ้องมองมา เธอรีบหลบตาและก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่กล้าแอบมองเขาอีก
น่ากลัวมาก...น้ำขิงไม่เคยเห็นแววตาของใครน่าหวาดกลัวและน่าพิศวงได้มากขนาดนี้ แค่เธอแอบมองนิดเดียวเองถึงต้องจ้องกลับมาเหมือนอยากจะฉีกเนื้อเธออย่างไรอย่างนั้น
บนโต๊ะอาหารดำเนินไปจนกระทั่งผลไม้ตบท้าย ทุกคนเริ่มอิ่มกันแล้ว เป็นจอมทัพที่ยกผ้าขึ้นมาซับมุมปากก่อนจะหันมองบิดาตัวเอง
“ผมไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ”
“...”
“ถ้าเบื่อจะนั่งกับคนแก่ก็พาน้องไปเดินเล่น ลานน้ำพุที่สวนหลังบ้านเปิดไฟสวยงามมาก หนูน้ำขิงอยากดูมั้ยล่ะ”
“คะ?”
น้ำขิงถลึงตาถามคุณลุงอีกครั้งเมื่อรู้ว่าต้องไปเดินเล่นกับคนน่ากลัวคนนั้น
ให้ตายเถอะ ส่งเธอไปนรกชัดๆ!
??
กด99เป็นกำลังใจให้น้ำขิงกันค่ะ เจอหน้าครั้งแรกไม่ทักน้องสักคำ แอบมองหน้าก็ไม่ได้ จ้องน้องเหมือนจะฉีกเนื้อ เอาล่ะค่ะ ศึกนี้ของน้ำขิงยิ่งใหญ่นัก ><
#ถ้าชอบเรื่องนี้ ฮันนี่ฝากกดหัวใจ + คอมเมนต์ให้ด้วยน้าา /อ้อนตาปริบๆ รอติดตามกันได้เลยนะคะ อัพทุกวัน วันละ 1-2 ตอนเยยย ?
- ผู้เขียน
