อยากหยุด...2 nc+++
484 คำ
“เบาๆ นะคะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มันยังมีอยู่เล็กน้อย และมันก็ทำให้ชายหนุ่มเคลื่อนสะโพกสอบของเขาด้วยจังหวะที่เนิบนาบ มันทำให้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นค่อยๆ คลายหายไป แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเข้ามาแทนที
น้ำหวานเหนียวใสของหญิงสาวมันเริ่มไหลหลั่งออกมาช่วยเจ้าความใหญ่โตทำงาน ยิ่งเขารับรู้เช่นนั้น เขายิ่งเพิ่มความเร็วในการตอกกระแทกเข้าความใหญ่โตเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตามความปรารถนาของเขาที่มันเริ่มเพิ่มมากขึ้น นาทีนี้หญิงสาวก็เสียวเสียจนเธอบิดเร่าไปมาอย่างเสียอาการ เสียงครวญครางที่มันหลุดรอดออกมาจากเรียวปากบางเป็นระยะ ทำให้ชายหนุ่มได้ใจเป็นอย่างมาก
จังหวะการตอกรัวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้เขาสามารถส่งหญิงสาวไปถึงปลายทางแห่งความสุขสมจนได้ เธอหวีดร้องออกมาเสียงดัง ก่อนที่เธอจะปล่อยน้ำหวานเหนียวใสออกมามากมาย มันอาบไล้อยู่ที่เจ้าเครื่องป้องกันของเขา
ส่วนฝ่ายชายก็ยกยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนที่เขาจะบรรเลงเพลงรักเข้าใส่ร่างงามของเธอ แล้วสุดท้ายเขาก็พาตนเองไปถึงฝั่งฝันจนได้ ลาวาอุ่นร้อนของเขาถูกฉีดพ่นเข้าไปในเครื่องป้องกัน พร้อมกันนั้นเสียงทุ้มก็คำรามออกมาลั่นห้อง เฌอวีรับรู้จากสัญชาตญาณของเธอแล้วว่า เขาไปถึงปลายทางแห่งความสุขแล้วเช่นกันกับเธอ
หลังจากเสร็จศึกแล้ว ร่างสูงของเขาก็พาเจ้าลูกชายของเขาออกจากการบุกรุกพื้นที่อันคับแคบของเธอ แล้วก็นอนพักลงที่ข้างร่างบาง ตอนนี้สมองของเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ความคิดในสมองของเขามันทำให้เขาสับสนไปหมด เขาควรจะทำอย่างไรดี เขาต้องหยุดใช้ชีวิตแบบนี้หรือยัง ถ้าต้องการแค่ผู้หญิงที่เขาพึงพอใจ ผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะมีให้เขา บางทีเขาควรจะหยุดใช้ชีวิตเสี่ยงๆ อย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ได้นะ ถ้าวันไหนเขาพลาดขึ้นมา มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้ แล้วผู้หญิงคนนี้ก็สะอาดพอที่จะตอบสนองความต้องการของเขา เขาก็เลยคิดทบทวนนานหน่อย
“ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” จิณณ์แหงนมองที่เพดานแล้วก็เอ่ยออกมา
“ว่ามาเลยค่ะ”
“คุณต้องการเงินไปทำอะไร” นั่นคือคำถามที่ชายหนุ่มอยากรู้เพื่อประกอบการตัดสินใจ
“เรียนปีสุดท้าย” ในเมื่อเรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว เธอก็คงไม่ต้องปกปิดอะไร คนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ
“ที่ขายตัวเนี่ยนะเพื่อการเรียน” จิณณ์เอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อหู อะไรจะรักเรียนขนาดที่ยอมขายตัวเพื่อการเรียนได้
- ผู้เขียน
