“ทำไมกลัวใครเห็นนักหนา เดี๋ยวนี้ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้แล้วหรือไง” เขาตาขวางกระชากร่างน้อยเข้ามาหา
“ว้าย! พี่กันต์ปล่อยนะ พี่บ้าไปแล้วหรือไงกัน”
ศศิกานต์ดิ้นหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดรอดจากอ้อมแขนแกร่งของเขาไปได้
“ใช่ อย่าคิดว่าจะหนีไปไหนรอด”
เขาคุกคามกระซิบเสียงเครียด ดูดุดันข่มขู่อยู่ในที
“พี่กันต์”
ศศิกานต์ครางเสียงแผ่ว รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ พี่หมอที่แสนดีเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
เขาแสดงความเป็นเจ้าของเธอชัดเจน ที่สำคัญแววตานั้นแฝงด้วยความร้อนแรง เธอรู้สึกขาสั่นเมื่อสบตากับเขาในตอนนี้
“อย่าคิดว่าจะหนีรอด รอให้แต่งงานก่อน พี่จะทบต้นทบดอกที่ทำให้พี่รอมานาน”
เขาทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น จึงยอมปล่อยร่างน้อยไปจริงๆ ศศิกานต์มองตามร่างสูงด้วยดวงตาไหววูบ ไม่คิดว่าเขาจะโมโหหึงน่ากลัวเช่นนี้
พลอยชมพูขยับลุกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เธอคิดว่าคงเป็นบิดา หญิงสาววางหนังสือที่อ่านค้าง
