ลมทะเลโบกพลิ้วมาแต้มผิวสาวจนรู้สึกหนาวเหน็บ ขอบฟ้ากว้างที่ทอดยาวไปไกลสุดตาช่างดูอ้างว้างไร้ที่สิ้นสุด ความโดดเดี่ยวเดียวดายกัดกินหัวใจอย่างป่าเถื่อน หยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานหลั่งรินออกมาคลอหน่วยตา
ชีวิตของหล่อนเหมือนต้องมนต์บาป ความเสียใจที่พ่อแม่ตายจากไปยังไม่ทันคลาย ความร้ายกาจของญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ก็ทำให้หล่อนต้องระเห็จหนีออกจากบ้านมาพร้อมๆ กับข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา กฤษณาบีบให้หล่อนอับจนสิ้นหนทางเพื่อที่จะได้ครอบครองทุกอย่างของหล่อน น่าเศร้าใจนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“มายืนคิดอะไรคนเดียวตรงนี้ครับหนูเล็ก”
เสียงนุ่มทุ้มและอ้อมแขนกำยำที่สอดรัดมาจากทางด้านหลังทำให้กายสาวสะดุ้งน้อยๆ แต่พอจดจำสัมผัสที่คุ้นเคยได้แล้ว หล่อนก็ยิ้มรับมันออกมา หล่อนไม่มีทางเลือกแล้วนี่ ตอนนี้กลายเป็นอีตัวประจำตัวของพ่อหนุ่มนัยน์ตาสีทองสุดหล่อคนนี้ไปแล้ว
“ทำไมไม่ตอบล่ะ... หรือว่ามายืนคิดถึงผมกัน”
ร่าง
