ผู้หญิงที่ขมวดผมสีบลอนด์สวยเอาไว้กลางศีรษะเดินมาหยุดตรงหน้าของลีลาวดี หญิงสาวระบายยิ้มให้บางๆ และพยายามจะเดินผ่าน แต่ผู้หญิงสวยจัดตรงหน้ากลับไม่ยอมให้เดินผ่านไป จนสุดท้ายลีลาวดีจึงต้องประสานสายตาและพูดออกไป
“เอ่อ... ขอทางฉันด้วยค่ะ”
ริมฝีปากบางสวยสีหวานเปื้อนรอยยิ้ม แต่นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างจ้องมองกลับมาไม่ได้ให้ความรู้สึกเป็นมิตรเลยสักนิด ลีลาวดีพยายามคิดในทางที่ดีที่สุด ผู้หญิงหุ่นสะโอดสะองผู้มีใบหน้าราวฟ้าประทานมาให้คนนี้คงจะจำคนผิด หรือไม่ก็... ทักคนผิด...
“จะรีบไปไหนล่ะ ลีลาวดี...”
เจ้าของชื่อถึงกับเบิกตากว้าง
“คุณ... รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอคะ”
แอนนาแค่นยิ้ม ถือวิสาสะดึงมือของลีลาวดีให้เดินหลบไปคุยกันในที่ที่เป็นส่วนตัวมากที่สุดเท่าที่จะหาได้
“ทุกคนบนเรือนี้รู้จักเธอทั้งนั้นแหละ”
ยิ่งฟังคำพูดของคู่สนทนานิรนามหล่อนก็ยิ่งไม่เข้าใจ ผู้หญิงสวยๆ คนนี้ต้องจำคนผิดแน่ๆ แต่ถ้าจำคนผิด... แล้
