‘มองไม่เห็นวันนั้นเลย’ แต่สักวันก็ต้องเห็นใช่ไหม?
“ฉัน... ขอตัวอาบน้ำนะคะ รู้สึกมึน หัวแปลกๆ”
ริชาร์ดยอมคลายอ้อมกอดอย่างตัดใจ ทั้งๆ ที่อยากจะทำมากกว่านี้นัก แต่ก็ยินดีทำตามความต้องการของหญิงสาว ในเมื่อหล่อนคือดวงใจของเขานี่ ชายหนุ่มอมยิ้ม มองร่างอรชรที่ก้าวลงไปจากเตียงด้วยความเสน่หา
“ให้ผมอาบด้วยคนได้ไหม”
คนถูกถามหน้าแดงจัด ถึงแม้เขากับหล่อนจะเห็นกัน สัมผัสกันทุกซอกทุกมุมแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงเอียงอายเสมอยามที่ต้องเผชิญหน้ากันแบบเปล่าๆ เปลือยๆ
“คุณอาบแล้วนี่คะรอชชี่ และอีกอย่าง... คุณก็ควรจะไปทำงานนะคะ”
“ผมรู้แล้ว... แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ แล้วก็คิดถึงมากๆ ด้วย”
“แต่ฉันอยู่ได้ค่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก อย่าให้ฉันเป็นตัวถ่วงของคุณสิคะ”
ลีลาวดีพูดจบก็หมุนตัวและเดินเข้าห้องน้ำ แต่คงเป็นเพราะหมุนเร็วเกินไปทำให้ร่างอรชรเซถลาจะล้ม ริชาร์ดที่จ้องอยู่ก่อนแล้วรีบกระโจนเข้ามารับได้อย่างทันท่วงที พลางพูด
