“พี่เอยกลับไหวไหม ให้มายไปส่งไหม”
“เธอล่ะไหวไหม ทำเป็นมาถาม”
สองสาวหัวเราะพูดคุยกัน ใบหน้าแดงระเรื่อนั้นบ่งบอกได้ว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในอาการปกติ
“มายมากับพี่เดี๋ยวพี่บุ๋มไปส่ง”
“ไปส่งพี่เอยด้วยพี่บุ๋ม”
สวิตตาโอนเอนไปเกาะแขนสาวรุ่นพี่ แต่เมื่อถูกกระซิบอะไรบางอย่างก็ยกมือปิดปากที่กำลังยิ้ม ตาก็หยีจนแทบปิด
ไม่ทันที่อริสราจะได้เอ่ยปากขอไปกับใครเอวบางก็ถูกแขนของใครสักคนตวัดเข้าไปใกล้จนคนเมาอย่างเธอเซไปหาคนคนนั้นทั้งตัว อารามตกใจทำให้อริสราเงยหน้ามองทันทีพอเห็นว่าเป็นใครนั้นตกใจยิ่งกว่า
“คุณธาม”
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ”
“หนูเอารถมาเอง แล้วก็ต้องกลับบ้าน”
อริสราเลียริมฝีปากตัวเองเพราะรู้สึกเหมือนมันแห้ง แห้งไปจนถึงลำคอจนอยากจะขอน้ำสักแก้ว แขนขาก็อ่อนแรงไปหมด นั่นอาจเป็นเพราะสนุกไปกับเพื่อนร่วมงานเมื่อกี้นี้
“สภาพนี้จะกลับเอง”
หญิงสาวยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองสองสามทีพยายามเรียกสติของตัวเองแต่ดู
