ปรวีร์ถูกคุณแม่บัวหอมเอ็ดดุจนหน้าหงอย เขาต้องขอโทษเด็กหญิงกิ่งพยอมอย่างบังคับ เด็กชายเก็บกดความโกรธเคืองกับเธอเอาไว้ในใจ ถ้าเจอกันอีกเมื่อไหร่ เขาจะทำให้เธอเจ็บตัวเหมือนกับที่เธอวิ่งชนเขาจนเจ็บหัวเข่า
“เจ็บครับแม่ ทาเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไงครับ ผมเจ็บ”
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวใหม่เสร็จ ปรวีร์ต้องมานั่งทายาตรงหัวเข่าน้อยสองข้าง
“แม่ทาเบาอยู่นี่ไงครับลูกวีร์ ถ้าหากลูกวีร์ไม่คิดจะวิ่งไปข้ามรั้วไร่องุ่นตรงนั้น หนูกิ่งพยอมคงไม่มาวิ่งชนลูกวีร์ของแม่หรอก เราเป็นผู้ชาย ยังไงต้องให้เกียรติผู้หญิง ผู้ที่อ่อนแอกว่าตัวเองนะลูก”
“มีแต่คุณแม่คนเดียวที่เข้าข้างผม คุณพ่อกับพี่เมศกลับเข้าข้างยัยเด็กผู้หญิงคนนั้น”
ปรวีร์เกลียดเด็กผู้หญิงคนนั้นเข้าไส้ แม้แต่ชื่อก็เอ่ยออกมาไม่ได้!
“อย่าคิดแบบนั้นมันไม่น่ารักเลยรู้ไหม หนูกิ่งพยอมเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อที่ทำไร่องุ่นติดกับไร่ของพ่อเรา ยังไงวีร์ก็ต้องเอ็นดูน้อง
