“ตื่นได้แล้ว จะนอนขี้เซาไปถึงไหน บัวหอมของฉัน”
มาริคต้องขึ้นมาปลุกร่างหญิงสาวที่นอนสลบตั้งแต่เมื่อคืน เขาเข้าใจว่าเธอคงอ่อนเพลียมากที่ได้รับศึกรักหนักหน่วงจากสามีเก่าอย่างตนพอสมควร แต่นี่มันเวลาบ่ายโมงกว่า เธอน่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาทานข้าวและทำหน้าที่ให้นมลูกแฝดชายหญิงได้แล้วแถมนมที่บัวหอมปั๊มใส่ขวดเอาไว้ก็ใกล้จะหมด
“อื้ม ปวดหัว”
บัวหอมกำลังนอนหลับฝันดีกลับถูกปลุกขึ้นมาเสียก่อน
ความรู้สึกแรกที่แล่นผ่านมาคือความเจ็บปวดระบมทั่วตัวโดยเฉพาะน้องสาวช่วงล่างที่ถูกสามีเก่าจอมตะกละมูมมามกระแทกกระทั้นอย่างไม่หยุดยั้ง
บัวหอมจำได้เลือนลางว่าเมื่อคืนเธอถูกวินเซนต์ เจ้านายคนปัจจุบันของตนมอมยาปลุกกำหนัดจนไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน แต่แล้วก็มีใครบางคนเข้ามาช่วยเธอกับลูกสาวออกมาได้ทันเวลา หลังจากนั้นก็จำอะไรต่อไม่ได้
“ตื่นสักทีนะบัวหอม ฉันนึกว่าเธอไม่ตื่นขึ้นมาเจอหน้าฉันกับลูกแฝดของเราเสียแล้ว”
คำว่าลูก
