หน้าอาคารสำนักงานใหญ่ ของช่วงสายของวันถัดมา เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องดังกึกๆ
“ทำไมต้องหนีไปทำงานก่อนด้วย เมื่อคืนยังกอดกันไม่หายอยากเลย...”
สิรณัฐเดินบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อสายตาคมกริบเหลือบไปเห็น ร่างบอบบางที่แสนคุ้นตา ยืนคุยอยู่กับพนักงานชายคนใหม่ของบริษัท
และไม่ใช่แค่ยืนคุยนะ อีกฝ่ายยังยื่นกาแฟให้กับหล่อน พร้อมกับรอยยิ้มละมุนละไมอีกด้วย
สิรณัฐกัดฟันกรอด คิ้วเข้มกระตุกไหวอย่างโมโห เมื่อเห็นวราลีรับกาแฟและส่งมอบรอยยิ้มบางๆ ตอบกลับไป
เขาไม่รอช้า รีบก้าวฉับๆ เข้าไปหา ยืนขวางตรงกลางแบบไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งนั้นทันที จากนั้นมือใหญ่ก็กระชากแก้วกาแฟจากมือของหล่อน แล้วยกขึ้นจิบ
“หวานเลี่ยน”
เขาพึมพำดุๆ ก่อนจะโยนแก้วกาแฟทิ้งลงถังขยะอย่างไม่แยแส
ชายหนุ่มคนนั้นหน้าเสีย รีบขอตัวแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
วราลีหันขวับมาหาเขา แววตาวาววับด้วยความไม่พอใจ
“นายทำ
