เสียงฝีเท้าของสิรณัฐดังขึ้นเบาๆ จากปากถ้ำ เมื่อเขากำลังเดินกลับเข้ามา มือข้างหนึ่งของเขากำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น สีหน้าของเขาเคร่งเครียดเล็กน้อย
“ไม่มีสัญญาณเลย”
เขาบอก พลางส่ายหน้าเบาๆ
วราลีที่นั่งกอดเข่าอยู่ มองเขาด้วยแววตาหวั่นไหว
“ติดต่อใครไม่ได้เลยเหรอ...”
เสียงหล่อนสั่นพร่าเล็กน้อย
“อืม”
เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ หล่อนมือใหญ่เอื้อมไปจับมือบางเอาไว้
“ไม่ต้องกลัวนะ”
เสียงเขานุ่มอ่อนโยน อย่างคนที่ต้องการส่งพลังใจให้เต็มที่
“พ่อแม่ของพวกเราต้องสงสัยแน่ๆ ถ้าเราไม่ไปเซ็นสัญญา” เขาพูดขึ้นอย่างมีความหวัง “ยังไงพวกท่านก็ต้องส่งคนออกมาตามหาเรา เราจะรอดแน่นอน เชื่อฉันนะ”
วราลีเม้มปากแน่น พยักหน้าเบาๆ แต่ความกลัวในใจยังไม่จาง
สิรณัฐใช้หัวแม่มือไล้เบาๆ บนหลังมือเรียวราวกับปลอบประโลม
สายตาของพวกเขาสบประสานกัน และคราวนี้ไม่มีการหลบหลีกอีกต่อไป
“ขอบใจนะ... ที่ช่วยฉัน”
เสียงหล่อนแผ่วเบา แต
