บทที่ 39 สถานะที่รู้กันแค่สองคน
“คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม ในขณะที่มือบางกอดร่างอันเปลือยเปล่าของอัลเฟรดเอาไว้ ก่อนจะซุกใบหน้าสวยแนบไว้กับอกแกร่ง
“บริษัทของผม ผมจะไปทำกี่โมงก็ได้” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง จากนั้นใช้มือหนาลูบศีรษะของมิชรินทร์เบา ๆ “รินคุณจะทำให้ผมตื่นอีกแล้วรู้ไหม”
“ค่ะ รินรับรู้ได้อยู่” ริมฝีปากสีสวยเอ่ย เพราะเธอรับรู้ได้จากแก่นกายของเขาที่ยังคงเชื่อมกับกลีบสีหวานของเธออยู่ มันค่อย ๆ แข็งขันขึ้น
“งั้นต่อไหม”
“แต่นี่หลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอคะ” ปากเล็กเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าคนตัวสูง ทำหลายรอบโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“ก็ผมอยาก” อัลเฟรดพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่เหนื่อยเหรอคะ รินกลัวว่าคุณ…อ…อ๊ะ!!” เรียวปากสีหวานพูดยังไม่จบประโยค ก็ถูกมือแกร่งยกตัวลอยขึ้น ให้คร่อมตัวของชายหนุ่มเอาไว้อย่างกะทันหัน ซึ่งความที่คนตัวเล็กไม่ได้ตั้งตัวนั้น ทำให้แท่งร้
